Blanda - 01.01.1923, Page 106
100
og jarðað þar að sóknarkirkju hang. Eptir jarðarför
hans voru öll börnin tekin af Guðnýju ekkju hans,
sem þá var bæði lasburða og sorgfull, og mun þá lít-
ið hafa átt af bjargræði fyrir sig og alla fjölskyldu
sína. Séra Sigurður Gíslason, sem þá var prestur að
Stað i Steingrímsfirði (1837—1868), tók þá Jón; en
skamma stund var hann þar, því prestur léði hann
fyrir smaladreng Jóni Jónssyni bónda í Aratungu.
Jón var merkilegur maður, ráðsettur, stiltur og hinn
trúverðugasti; dó um 1872. I Aratungu er örðug smala-
menska, og barni á 11. ári langt um megn. Eugan
mann segist Jón hafa vitað jafn veðurglöggan á æfi
sinni sem Jón í Aratungu, og sagði hann litla Jóni
mörg veðurmerki, og brást það aldrei, er hann sagði
um það, en Jón var þá enn of ungur til að taka eft-
ir því og nema, eða fræðast betur um þau efni; þó
hafði margt það fest sig í huga hans, er hann sagði
honum.
Á næsta vori fór Jón vistferlum inn í flrútafjörð til
Bjarna Illugasonar, er átti Guðrúnu Jónsdóttur, móð-
ursystur Jóns; þau bjuggu þá á hálfri Kollá, móti
Daða Ólafssyni; var Daði náfrændi Jóns í föðurætt
þeirra beggja. Hann var sonur Ólafs Hálfdanarsonar í
Bessatungu í Saurbæ, sem var albróðir Jónatans, föð-
ur Jóns. Það sögðu margir, að betur hefði mátt fara
um Jón heldur en fór þar hjá móðursystur hans og
mági. Þá var þar sóknarprestur séra Búi Jónsson
(1836—1848), prófastur i Strandasýslu. Eyrsta vetur-
inn, sem Jón var á Ko'llá, kom séra Búi þangað að
vanda sínum í húsvitjun. Hann var oft vanur að tala
mikið við börn og leita eftir öllu náttúrufari þeirra;
kom hann svo að sér unglingum, að þeir fögnuðu
mjög komu hans; sagði hann unglingum oft rnargar
sögur og valdi þær ávalt vel, en sjálfur mun hann
hafa verið höfundur margra þeirra. Stundum lék hann