Blanda - 01.01.1923, Page 107
101
sér við ungliuga alt að fermingaraldri, því hann var
oft talinn ekki við alþýðukátt, og oft var hlegið að
látbragðí hans, en manna bragðvisastur var hann 4
alt og fann fljótt, ef eitthvað var fyrir; glæddi hann
það alt er nytsamt var og fagurt hjá öllum ungmenn-
um; það var Dáttúra hans og yndi. I þessarihúsvitjunar-
ferð hans að Kollá talaði hann margt við Jón, sem
ókunnugan ungling; bað hann þá Bjarna að lofa Jóni
að skreppa inn að Prestsbakka, til sín, svo sem einu
sinni í viku; skyldi hann ekki ilt af þvi hafa. Var
því þá lofað í það sinD, en lítið varð úr efndunum er
fram í sótti, því Jón var látinn standa yfir fó bónda,
þegar því gaf út. Þó varð þetta við og við, að Jón
fór inD að Prestebakka, og var þar þá stundum 2—3
nætur í senn, Pijótt fór Jón að kynnast piltum, er
voru þar að námi hjá Búa prófasti; vóru það þeir Jón,
son Þorleifs prófasts Jónssonar í Hvammi í Hvamms-
sveit, og Magnús Grímsson, er báðir urðu prestar síð-
ar, eitt ár var þar líka Skúli Þorvaldsson úr Hrapps-
ey. Einkanlega varð Jóni fijótt mjög vel við þá Magn-
ús og Jón; voru þeir honum mjög góðir og vildu alt
glæða hjá honum, er þeir gátu komist til að gera.
Þar sá Jón fyrst Eddu. Báðir voru þeir hneigðir fyr-
ir skáldskap, er síðar gaf raun vitni; vildu þeir mjög
glæða það hjá Jóni, er þeir heyrðu að hann var þar til
náttúraður, og var oft létt um að kasta fram stöku,
en var í því sem öðru óvita barn heimaalið, já, flæk"
ingur, sem engan átti að, þá á 12. eða 13. ári, og
hafði hvorki séð eða heyrt neitt, Þeir héldu barns-
legri og einlægri vináttu við Jón meðan þeir lifðu.
Eann Jón þá eptir það þeir voru farnir til Beykjavikur
laungu síðar. Aldrei hafði Jón næði til þess að draga
til stafs af of stuttum verum sínum á Prestsbakka. Brátt
fór Jón að fiuna óvild og ömun í sér heima á Kollá,
út af þes3um inneftirferðum. Gat hann þá fengið sér upp-