Blanda - 01.01.1923, Page 108
102
hafsstafi lijá Sigurðí á Stóru-Hvalsá. Hanu var góð-
ur skrifari og vel að sér í hvívetna af leikmanni. Loks
tókust ferðir Jóns af að Prestsbakka; voru honum
þá léðar bækur þaðan í laumi, sem hann gat þó fræðst
nokkuð af í mörgu. Nú fór fyrst ekki að batna at-
lætið á Jóni heima fyrir. Kver sitt átti hann að stunda
og læra, og æfa sig í lestri, en stundir fengust ekki,
þvi jafnan varð hann að standa yfir fó, þegar út gat.
Það kom stundum fyrir, að hanu átti að moka ofan
af fyrir féð, þegar þykkur snjór var, en loðnur undir.
Yar það oft gott hitaverk í hjástöðum. Nú varð Jón
að fara að fela allar sínar lánsbækur í vörðum og grill-
um þar til gerðum. Einar son séra Björns í Trölla-
tungu Hjálmarssonar hafði alist upp með Guðbjörgu
gömlu, konu Daða á Kollá, sem fyr er nefndur; var
hann jafnan íjármaður Daða á vetrum. Stóð hann
yfir fénu eins og Jón. Hann var góður saungmaður,
eins og öll börn séra Björns. Kunni hann vel öll saung-
lög, er þá voru kunn. Jón hafði laungun til að læra
saung af Einari, og fundust þeir oft í hjástöðunni, þeg-
ar veður var gott, en skamt á milli. Var þá Einar að
kenna Jóni lag og lag, eitt í senn. Gjörði hann nótur
í snjóinu og á svellin; upplýsti hann Jón í hljóði og
þýðingu nótnanna. Þannig komst Jón í lítilsháttar
undirvísun í saung hjá Einari, sem þá tíðkaðist.
Yetur þann, er Jón skyldi fermast um vorið, var
hann oftast á Prestsbakka, eftir tilmælum séra Búa.
Glæddi þá séra Búi af alúð margt hjá Jóni, og jafn-
an það, er Jón hafði enga hugmynd um fengið áður.
Tveim árum síðarjeða jafnvel þegar eftir fermingu Jóns,
fór að sækja lasleiki á séra Búa; var sagt, að stund-
um hefði að honura komið deyfð eða óminni; lifði hann
þó nokkur ár eftir það, og þjónaðiallastundembættisínu.
Ári eftir fermÍDgu sína fór Jón úr Hrútafirði alfarinn
vestur i Saurbæ með Einari Gíslasyni, er kallaður var