Blanda - 01.01.1923, Page 129
123
tók enda, og stefna þá þvert út til hægri handar, en
það var honum ekki sagt. Fanst honum þá halla og
verða altaf hrattara til vinstri hliðar. Veit hann sig
þá viltan vera, en sér ekkert fet frá sér; altaf var
lognmugga, og hallinn altaf til hægri hliðar niður á
við. Nú fór að verða nndir lausamuggu snjónum flug-
hálka af harðfenni, óstandandi; fellur Jón nú flatur
°g missir þá af sér annan skóinn, en gat þó gripið
flann; fer hann þá á flugrás, og getur ekki stöðvað
sig en þó loksins gat hann lítið eitt hægt ferðina með
stafnum og varist því að velta um eða snúast. Altaf
rennur hann til hægri handar, þvert á móti því, sem
flann hafði stefnt áður. Verðnr nú liallinn svo mikill,
að hann ræður ekkert við. Hélt hann þá úti um líf
sitt og mundu flugklettar að síðustu taka við. Rennur
hann þannig enn lengi; fer þá að smáhægjast rennslið,
°g loks hættir það með öllu. Er þá Jón að þrotum
kominn af þreytu og svima í höfði. Var þá að hirta
UPP mugguna; fór þá og að lýsa af tungli. Sér Jón
dó, að hann er kominn ofan að fjarðarhotni, og geng-
Ur niður að sjónum. Sér hann þá þar utar að sjá
sem vörður tvær, og fer hann þangað. En er hann
kom nær, eru það tveir menn, og voru það þeir feðgar
sira Einar og sonur hans. Heilsast þeir, og spyrja þeir
Jón að nafni, og hvaðan hann sé. Segir haun þeim það
°g þar með alla ferðasögu sina, tildrög öll að ferð
sinni og að henni só heitið að Setbergi. Lofa þeir nú
mJög guð fyrir handleiðslu hans á Jóni. Brá þá sira
E'nar snæri í skó Jóns og hatt á fót hans, og hað
kann velkominn í sína ferð; héldu þeir svo út með
fii'ðinum fyrst og svo yfir að Sethergi, og komu þar
að vökulokum. í>að sögðu þeir Jóni, að hefði hann
getað gengið lengra, og harðfennið verið minna, þá
kefði hann hlotið að hrapa fyrir hjörg niður, eða vill-
ást suður á fjöll, og þá verið úti um hann líka. Alt