Blanda - 01.01.1923, Síða 135
129
inni, innar á ísinn og segir hann þar vel sterkan.
Gat Jón varist því að sökkva; voru þá jakar að ber-
ast að fótum hans, og undir hann, sem straumurinn
var að bera til. Grat Þorvaldur um síðir rótt Jóni staf
sinn, svo hann náði í stafinn og gat þá komist upp á
isinn, og kvaðst Jón þó mundi hafa komist það sjálfur um
síðir; voru þá fáir faðmar til húsa á Naustum á Kirkju-
bólshlíð, en þá voru öll föt Jóns stálfreðin, er þangað
kom; fengu þeir þar góða aðhjúkrun og voru þar um
nóttina. Þegar Jón hreppstjóri Halldórsson á Kirkju-
bóli frétti þetta um morguninn, gjörði hann nafna sln-
um boð að finna sig; bætti hann Jóni allan skaða
sinn, og vel það, þvi pokann misti hann i vökina.
Héldu þeir jafnan vináttu síðan. IÞeir sættust á for-
likun eitt sinn; það var löngu fyr, að Jón Halldórs-
son ofsótti nafna sinn og stefndi honum, en beið þar
óaigur, því hann fór með rangt mál; hafði farið með
rangt eptir ómerkum sögnum og slaðri, svo það mál
datt um sjálft sig. Sættust þeir þá heilum sáttum og
héldu vináttu síðan, en Jón Jónatansson kvað margt
til nafna sins, bæði ljóðabréf og fleira. Jón Halldors-
son var lengi hreppstjóri i Eyrarhreppi 1 Skutilsfirði,
trygglyndur og að mörgu mikilhæfur.
Nú skal geta fárra atvika frá æsku Jóns. Hann
segir svo sjálfur frá: „Eg man það vel, að þegar eg
mun hafa verið um 8 ára, fór eg að fá ákafleg þanka-
brot um það, að allar skepnur, sem eg sá, kunna að
synda og þannig að bjarga sér, til þess að sökkva
ekki eða deyja í vatninu. Eg sá engan mann gjöra
það, en eg fór að halda, að allir fullorðnir menn myndu
sjálfsagt kunna það, en börn væru leynd þvi. Þá byrj-
aði eg eitt sinn á því fyrirtæki, að fara úr öllum fötum
að neðanverðu og vaða svo djúpt, er eg gat; svo fór
®g að færa mig upp á skaptið, og fara úr öllum íot-
um; vandist eg þá fljótt vatni og kulda, og fór mér
Blanda U. 9