Blanda - 01.01.1923, Page 136
130
ekkert að þykja að því; þegar kviðurinn fór að fara
ofan i sjóinn, fór eg að lyptast upp, og gat þi ekki stað-
ið lengur. Eg hafði áður glögt tekið eptir þvi, að þeg-
ar vatnið var komið upp fyrir allan kviðinn á dýrun-
um, fóru þau að synda, eða ganga i vatninu, leggja
fæturna vel fram til að þrýsta á vatnið, og geta þá
lypt sér hærra i vatninu; þessu tók eg vandlega eptir.
Loks fór eg að reyna þetta sama. Gekk mór það
mjög vel og hefði getað orðið syndur sem hestur eða
hundur, sem hezt eru synd af alidýrum vorum, hefði
eg þá mátt næði hafa, en hér kom i stórhnekkir. Eg
vildi alt af fá að vera einn hjá kindunum, þó ungur
væri, því þá hafði eg næði og frelsi í móðurskauti
náttúrunnar; var oft sagt við mig, að jeg ætlaði að
verða náttúraður fjármaður, því þetta datt engum i
hug. Einu sinni sem optar fór eg með kindum min-
um; þá var hlýr og góður vordagur; var eg þá úti á
nesi einu, sem kallað var Breiðanes; þar sást ekki til
mín frá bæjum. Vík ein var fyrir utan nesið, er eg
hélt mig optast i, til að æfa þetta. Alfaravegur lá yfir
þvert nesið; þá sá eg, hvar tvær göngukonur komu að
utan, og ætla fram að Ásmundarnesi; þá stóð svo á
fyrir mér, að eg kom alsnakinn framan úr sjó. Eg
sá þær stansa og horfa á mig, og var mér illa um
það gefið. Síðan héldu þær áfram, og gaf eg þeim
ekki gaum framar, en þá er eg kom heim þótti mér
óvanalega viðbregða hjá móður minni. Segir hún, að
tvær förukonur hafi komið til sín, og sagt sér, að þær
hafi komið til min og séð mig koma alsnakinn fram-
an úr sjó, og hlaupið sem vitlaus maður sífelda spretti
um grundina, og haldið mig vitstola; hefðu þvi flýtt
sér heim til að segja sér þetta. iPær voru hræddar
um, að eg hyrfi snögglega og fyndist aldrei, ef eg
hefði það fyrir vana að busla í sjónum. Gætu mörg
sjóskrímsli komið pog étið mig, svo sem vatnanykur