Blanda - 01.01.1923, Síða 138
132
fyrir mér, og í honum var eg farinn að þekkja indælt
frjálsræði. Eg átti lítinn broddstaf nýjan, sem pabbi
hafði gefið mér, og sem eg skildi aldrei við mig;
þarna voru nú ritfaungin, svellin bókfellið, skrifborðið
melarnir, sem svellin voru breidd á; nú vantaði fátt.
Eg fer þegar inn, tek kverið og sting því i barminD,
svo enginn sér, og segi við mömmu, að eg ætli fyrir
kindurnar, þær hafi farið fram eptir, eg vilji hafa þær
fyrir utan, þar taki fyrr upp héluna. Hún segir, eg
skuli þessu ráða og mikið hugsi eg altaf vel um kind-
urnar. Tek eg nú staf minn og geng við hann, og þar
inn og upp á melana; þar voru á svell. Nú legg eg
kverið niður fyrir framan mig, á stóra borðið. Tek nú
pennanD og fer að mynda stafina; er eg nú að bera
mig að hafa þá sem líkasta þeim, er eg fór að mynda
eptir, og er eg að þessu nokkuð lengi. Þegar minst
varir, sé eg að enn sem fyrr koma tvær gaungukon-
ur að innan. Komu þær til mín. Eg greip þegar kver-
ið, svo ekki skyldu þær það sjá, og lét það inn á
mig. Sjá þær mi, að eg hefi verið að pára á svellið.
Þær segja mér, að þetta megi eg ekki gera meðan
eg sé óskrifandi og þelrki ekki stafi. Ef börn geri
þetta ólæs, þá geti þau párað sig niður til vítis, eða
eitthvað komið til þeirra og tekið þau; jörðin geti
líka opnast undir fótum þeirn, eða þau horfið og aldrei
sést siðan, ásamt mörgum heimildarsögum fyrir þessu,
sem mér var þá ekki hægt að hrekja. Eg varð þá ill-
ur og sagði þeim að fara frá mér. Eara þær þá heim
og segja mömmu, í hvaða háska eg væri staddur, ef
þessu fái fram að fara; er eg þá fljótt sóttur og fæ
nú harða áminningarræðu. Svona fór um alt það, er
eg vildi bera við að læra í æskunni.“
Þessi atvik úr æsku Jóns, er hann hefir sjálfur rit-
að, eru vottur þesa, hvað lengi fram á 19. öld héldust
við hindurvitni og vitleysur, og hvað alþýða var á