Blanda - 01.01.1923, Page 140
134
fór hann mjög að tapa heyrninni, einkum á vinstra
eyra; því kvað hann:
Heyrn eg vinstri farna finn,
förlar henni’ æ meira, —
eyrna víxl við Malkus minn,
sem misti hægra eyra.
Sjón hélt hann lengi góðri. Nýja tönn tók hann á
75. aldursári, en þá var hann búinn að missa allar
aðrar. Sagt er, að Jón hafi sýnt hana lækni, og hafi
læknirinn skoðað hana og sagt, að hún mundi að eins
verða stundar viðbrigði, og varð það sannspá, því
Jón hafði hana ekki heila, nema rúm 3 ár; datt hún
þá i sundur um þvert, nærri niður við tannhold, og
þótti kynlegt vera. Hún var mjallahvít og stærri en
allar tennur hans höfðu verið. Jón kvað um það,
þegar hann hafði þessa tönn tekið, og hún var orðin
vaxin, stöku þessa:
Eg hef, bræður, sögn er sönn —
síst er það að lasta —
í mig nýja tekið tönn
á tugi áttræðasta.
Seint á áttræðisaldri vóð Jón stundum í sjó út, að
baða sig, og kvað liann sér það hafa jafnan vel gef-
izt, og furðu vel hélt hann líkamsburðum til þess
síðasta.
Svo hefir Jón sjálfur frá sagt, að hann hafi verið
mjög bráðlyndur og hefnigjarn á æskuárum, ef hon-
um var skapraunað. Það er eitt til dæmis um það,
eptir hans eigin frásögn, að þegar hann var í Ara-
tungu, sem fyrr er getið, — en þá mun hann liafa verið
kominn á 11. ár, — fór hann þá til kirkju að Stað í
Steingrímsfírði einn sunnudag, um haustið, en daginn
áður hafði hann frétt lát móður sinnar, sem hann
lengst harmaði, og kvað eptir hana, þá hann var á