Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 141
135
unga aldri; var fundið upp á því, að hann færi til
kirkju með þeim Aratunguhjónnm, til að hressa af sér.
Eptir messuna voru þar drengir að leika sér og glíma
úti á flöt; bjóða þeir Jóni i glímu, og vill hann það
ekki, én þeir eggja hann og bregða honum um hug-
leysi og amlóðahátt. Fór þá svo, að Jón fór að glíma,
en er þó kaldur í skapi við þá. Eellir hann
fljótt annan þeirra, en þá kemur hinn og vill hefna á
Jóni, en svo fer, að hann fellir hann lika; þá koma
báðir að Jóni í einu og gerðu honum harða atlögu;
fleygir Jón þeim báðum af sér allómjúkt, þó ungur
væri, því nú var farið að síga í skap hans; verða
þeir þá afar illir, skamma hann og segja, nú sé móðir
hans dauð og hafi hún mátt fara, með fleiru strák-
legu tali. Varð Jón þá svo reiður, að hann veit ei,
hvað hann gerir. Eellir hann þann, er þetta mælti,
og rekur hann niður fall mikið, en þá kemur hinn og
tekur Jón hann líka í sömu svipan og fellir hann of-
an á hinn, og lemur þá báða; kemur þá fólk að og vill
taka Jón, en hann ber alt frá sér, sem aðhonumkem-
Ur, og halda allir hann vitstola orðinn. Er þá spurt,
hvernig á þessu standi; segja strákar þessir, að Jón
hafi hlaupið á þá saklausa, og ætlað að drepa þá, en
því var ekki trúað af sumum. Þá segir maður einn,
er þar var nærstaddur, og heyrði alt, frá hinu sanna
um alt þetta; var þetta lagt misjafnt út á Jóns
siðu, en þó voru þeir fleiri, er virtu honum til vork-
unnar. Var Jón lengi eptir þetta ekki mönnum sinn-
andi, og veikur, og óskaði um fram alt, að hann þyrfti
ekki að sjá þessa pilta aptur, og varð það keldur ekki,
þvi Jón fór, snemma um vorið eptir, úr því plássi.
Að einu leyti hafði Jón einkennilegt lundarfar, sem
var það, að fá að verða var við reimleika; gjörði hann
BÓr svo mikið far um þetta, — sem hann byrjaði um
og eptir fermingu, — að hann fékk að liggja úti í