Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 194
188
og komust þeir Eggert og Ófeigur enn upp í það;
því hvolfdi brátt aptur og komust þeir enn á kjölinn,
vendi því enn þá upp aptur og komust þeir upp í
það, þá hvolfdi því aptur og komust þeir enn á kjöl-
inn, þá vendi (því) enn upp, og misstu þeir þá halds
á skipinu og týndust báðir.1) Þeir hinir á litla skip-
inu horfðu á þetta og sneru aptur í Skor. Sögðu þeir
þar í læmingi2) frá skiptapanum, en létu þó sem
minnst hljóðbært verða. Sendu þeir þá heim að Sauð-
lauksdal eptir nesti handa sér; en þá spurt var eptir
Eggert af almenuingi, sögðu þeir, að þeir hefði það
seinast séð til hans, að hann sat við stjórn, og hefði
skip hans fram hjá þeim borið og horfið svo yfir í
fjarðardimmuna. En hitt, sem áður er sagt, er þó rétt
eptir þeim haft, og þannig sagði Eíríkur Teitsson, einn
af liðsmönnum Jóns Arasonar, frá' því Sveini Stur-
laugssyni, vitrura manni, föður Níelsar, föður Daða
og hans systkina, en Daði fékk margra sagnir
samhljóða hér um að heyi’a, og mun því hér
hið sanna ritað vera. Ófeig höfðu þeir þekkt
af því hann var þeirra manna minnstur vexti, sem á
skipinu voru. Ekkert fannst rekið, svo menn hafi neina
vissu fyrir, af öllu því, sem þar týndist, nema einn
danskur skór af frú Ingibjörgu í urð undir Látrabjargi-
Þann sama dag, sem skiptapinn varð, gerði, sem fyr
er á vikið, ofsaveður mikið og stórsjó á Breiðafirðij •
og var hvorttveggja að vaxa fram um miðjan aptan;
þóttust gamlir menn ei hafa sóð svo mikið hafrót. En
það bjargaði fiskibátum, sem róið höfðu, að strax
sneru aptur og voru komnir til lands fyrir dagmál-
Ólafur Gunnlaugsson, faðir Eggerts, var þennan tíma
1) Lét nú Eggert líf sitt, íslands bezta skáld á 18. öld
og einhver hinn merkilegasli inaður fyrir margra lduta
sakir, b.v. í hdr. (822) sem hugleiðing höf.
2; þ. e. pukurslega eða í lágmælum.