Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 205
199
stígur, en hún smástig, og var hún þvi altaf á eptir.
£>að var ómögulegt að verjast hlátri, þegar Haagensen
teyrndi Halldóru sína (hann kallaði hana altaf „sína"),
t. d. inn kirkjugólfið, einkum ef hún, þessi litla mann-
eskja, var með gömlu skupluna á höfði, og rósótta
klúta um höfuð, háls og herðar, en svo var hún jafn-
an búin, er hún var til altaris, sem þá þótti sjálfsagt
að vera, að minsta kosti einu sinni á ári. Þeim hjón-
um kom mæta vel saman, og það var venjulegt orð-
tak hans við hana, „híva og heisa, Halldóra min“.
Þan voru barnlaus.
Þegar Haagensen gamli kom neðan úr bæ, t. d. til
máltíða frá vinnu sinni, en það var starf hans að bika
hús á sumrum, því þá vorn ílest hús bikuð, og moka
snjó af götum á vetrum, þá var Halldóra opt úti stödd
við bæjardyrnar, að t.ala við krakkana, því hún var
valkvendi. Þegar Haagensen nálgaðist, kallaði hann
upp: halló! eða oh höj! Halldóra mín, nú skulum við
„til at skaffe". Stundum bætti hann við: Nú verður
þú að „skynde Dig“, Halldóra mín. Ef honum leidd-
lst biðin, hrópaði hann upp: Andskoti ertu lengi,
Halldóra mín, þú hefðir þurft að vera á lierskipi til
&ð læra að flýta þór. En þú hefur aldrei til „Orlogs11
verið, Halldóra min, bætti hann svo við í bliðari róm.
„Til Orlogs maa man rappe sig,“ sagði hann svo
um leið og hann gekk inn í bæinn til „Skafuingen11.
Haagensen átti garðholu vestur af koti sínu, og lót
aór einkar ant um hana. Þetta vissu strákar og höfðu
því gaman af að striða honum með þvi að látast ætla
að ræna rófu úr garðinum. Yar hann þvi altaf á verði,
þegar sumri tók að halla, og tók óþyrmilega á þeim
strákum, sem hann náði í við verulegar eðamálamyndar
þjófnaðartilraunir.
Eptir dómi Sighvats bankastjóra, var Haagensen