Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 206
200
fremur vel kyntur i nágrenninu, en eptir minu minni
gat hann verið bæði óþjáll og ónotalegur i meira lagi.
Kofi hans stóð þétt upp að Vesturgötu (sem þá hét
Hlíðarhúsastígur), norðanvert við hana; veggurinn var
ekki hærri en svo, að hann tók manni i mjöðm. Það
var því sjálfsagt, að allir, sem um götuna fóru, og
byrðar báru, hvildu sig þar við vegginn, en þessu
kunni karlinn mjög illa; svona var hann meinsamur;
hann lá í sífeldu rifrildi við þá, sem hvíldu sig þar.
Það var þvi mörgum, auk strákanna, heldur í nöp við
Haagensen, og glöddust yfir þvi, ef hann varð fyrir
skellum, og hann fékk þá.
Reykháfurinn i kotinu var ekki sérlega merkiiegur;
það var op á mæninum, og þar í kvartél undan mjöli,
sem botnararnir höfðu verið teknir úr. Það var stromp-
urinn. Það var aðalhefnd strákanna, að byrgja stromp-
inn, þegar Halldóra var að sjóða. Það var auðgert,
þar sem strompurinn var svona lúgur; var það svip-
stundarverk, að fleygja strigadruslu yfir strompinn, og
forða sér svo bak við næstu bæina, Dúkskot eða
Gróubæ. Það var ófrýnileg sjón að sjá Haagensen og
Halldóru koma út úr bænum, er þeim var farið að
súrna í glyrnum, og það voru ekki fögur orð, sero
flutu af vörum karls, er hann staulaðist upp þekjuna,
til að taka drusluua frá strompinum. Haagensen var
siðast niðursetningur í Melkoti, og dó þar háaldraður.
Sveinn hét maður og var Ögmundsson, ættaður af
Vestfjörðum. Hann var kallaður Sveinn „lati“, og hafi
nokkurn tima viðurnefni átt við, þá var það hér. —
Hann var afar stór og luralegur í vexti; hann gekk
ekki, heldur mjakaðist áfram. Hann átti keima í svo
nefndum Geirsbæ í Grjótaþorpi; í eldhúsinu þar var
i öðrum endanum bygður pallur, eigi stærri en svo,
að rúmfletið hans gat verið þar; þar stóðu og mál-
arakrúsir hans, því Sveinn var málari. Var þetta rúm-