Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 208
202
var afar drykkfeld, 6Dda fóket kún aðallega við vatDS-
sókn og snúninga hjá JörgenaeD veitingamanni (Jör-
undi frænda).
Ekki var saralyndið altaf talið gott hjá þessum fjór-
býlingum, og var Ófeigi illa (svo var hann venjulega
nefndur) mest gefin sök á því; bar það stundum við,
að sumt af sambýlisfólkinu varð að fiýja frá konum
úr kotinu og leita á náðir nágranna fólksins. Einn
vetur var honum gefið það að sök af sambýlisfólki
sinu, að hann legði það i vana sinn, að vekja það að
næturlagi, og hræða það á ýmsan hátt, t. d. með hnif-
um, og stundum hafði hann setið uppi í rúmi sínu,
verið að brýna stóran skurðarhníf, og látið sér þau
orð um munn fara, svo hátt að allir, sem inni voru,
hlutu að heyra, að ekki teldi hann það mikla sam-
vizkusök „að skera annað eins hyski niður við trog“,
enda hefði svo sem opt verið drepið betra fólk, en
Jón „bol" „bol“, Gunna „grallari“ og Manga „skarn
i auga“. Yarð lögreglan seinast að skerast i þetta,
og stía þvi í sundur.
Strákar i bænum höfðu mikinn beig af Ófeigi vegna
ilsku hans, og hóldu sig venjulega langt frá honum,
þó man ég eptir þvi, að einu sinni varð hann svo
reiður við strák einn, sem hafði strítt honum, að hann
greip broddstaf sinn, og miðaði honum á drenginn;
hann gat aðeins vikið sór til hliðar, en stafurinn stóð
blýfastur i húsþili, er drengurinn stóð upp við, og
mundi hafa sært hann, eða jafnvel drepið, ef í hann
hefði komið.
Vilhelm Rölter var launsonur Diðriks Hölters skó-
smiðs og Margrétar Ólafsdóttur, systur Valgerðar
Robb. Hann var mjög drykkfeldur og fremur illu
kyntur, oflátungur og raontinn í meira lagi; hélt sig
vel i klæðaburði, var venjulega í einskonar „diplomat"
frakka úr svörtu klæði, og dökkbláum yfirfrakka utan