Blanda - 01.01.1923, Síða 214
208
að að halda sér til hugfróunar, en annars var Öllu
hreiðrinu, að peningunum fráteknum, ekið til sjávar
og fórnað Ægi.
Það er annars einkennilegt, að margir aurasafnarar
vefja hvern skilding, sem þeim áskotnast, inn í sér-
stakar umbúðir, og geyma hann þannig; þetta gerði
t. a. m. Hannes prestaskólakennari Árnason, sem að
mörgu leyti átti skylt við þessa menn, sera hér er lýst
að frftman. f>egar hann kom i búð, og keypti eitt-
hvað, gekk afarlangur tími til þess að borga, því hver
peningur var margvafinn innan í pappir og lá þannig
í buddu hans, og stundum dró hann þá út úr fylgsn-
um hingað og þangað í fötum sinum.
Marga fleiri einkennilega menn og konur mætti nefna,
svo sem syskinin Áa (Árna) á Hól og Jólcu; Imbu
næpu, Eyfa tónara, sem ekki átti hér heima, en kom
hingað á hverju sumri; var vist ættaður ofan af Hval-
fjarðarströnd; hann hermdi svo vel eptir ýmsum prest-
um, bæði er þeir voru fyrir altarinu og í stólnum, að það
var hrein og bein ánægja að hlusta á hann, og var
hann þó sjálfur ankanalegur, bæði í fasi og málfæri.
Síðastur allra þessara einkennilegu manna, var Eyj-
ólfur ljóstollur; hann var af góðum ættum og hafði á
unga aldri verið komið fyrir til bókbandsnáms hjá
Egli Jónssyni í Reykjavík. Egill hafði þá fjárhald
dómkirkjunnar á hendi, og sendi hann Eyjólf út með
reikninga kirkjunnar og lét hann heimta þá inn; það-
an er viðurnefnið komið. Annars er svo stutt síðan
að Eyjólfur féll frá, að allir hór nærlendis muna hann
enn, sem til vits og ára eru komnir. Eyjólfi var margt
vel gefið. Hann var hagmæltur vel, jafnan glaður og
skeratilegur, en hann átti við þann djöful að dragast,
sem þjáði flesta menn, sem hér hafa verið nefndir,
nefnilega drykkjuskapar-ástríðuna, er gjörði hann
aðallega að þeim ræfli, sem hann var. III■ J-