Blanda - 01.01.1923, Page 223
217
hagi á trésmiði. Mjólkurtrog, aem hún hafði smiðað
var til á Minna-Núpi, þá er eg var ungur. Og með
því hún vissi, livar á loptinu kvartilið var, þá tók hún
nafar sinn og boraði upp um loptið og botn kvartils-
ins. Brennivinið bunaði niður, en hún setti kerald
undir bununa. Síðan setti hún keraldið inn í búr
og drakk úr því með ausu. En Jón greip i tómt, er
hann ætlaði að fá sér hressingu úr kvartilinu.
Þá gengu refar um búfjárhaga á vetrum og gerðu
mikið tjón. Jón var skytta góð, lá opt í skothúsum
°g drap marga refi. Seldi hann skinn þeirra. iPórunn
átti góðan rokk. Eitthvert sinn, er þau hjón voru
hæði drukkin, sló i ertingar milli þeirra. Braut Jón þá
roklc Jpórunnar til að skaprauna henni. Hún hafði
oogin orð, en fór út i skemmu og skar skottin af öll-
Um refaskinnum, er Jón átti þá. Þótti Jóni það ekki
hetra en henni þótti rokkbrotið. Má af þessu ráða, að
umhyggjusemi þeirra fyrir heimilinu var ekki mikil,
enda gekk auðurinn óðum til þurðar. Jón seldi jarðir
Bmar hverja eptir aðra, og sá litla staði andvirðisins.
Þótti mönnum stundum, sem eigi væri sjálfrátt um
eyðsluna. Eitt sinn, er Jóu reið yfir Nautavað, auðvit-
&ð drukkinD, kastaði hann 4 spesíum í ána og sagði:
„Enginn víkur þér neiriu veslingur“. Þá er Jón seldi
Erundartorfuna í Ej'jafirði1) sendi kaupandi honum
íorsiglaðan sjóvetling fullan upp að þumlum af spes-
tum. Jón var drukkinn, er hann tók við, hvolfdi úr
vetliugnum á stofuborðið, setti hnefann í hrúguna og
^að það allt fara til andskotans. Spesíurnar hrutu um
gólfið og mátti hver hirða sem vildi. Jón vildi ekki
heyra þá peninga nefnda framar. Heimafólk hirti pen-
mgana, hafði hver sem náði og sló eign sinni á. Var
1) Það var 1782. Jón sýslumaður Jakobsson keypti
(H. £>.).