Blanda - 01.01.1923, Síða 285
277
um nöfnum, er þó að geta þess, að daglegt mál er
það, að kalla djúpa laut eða skál í jörðu ketil.
Allmörg ósamsett bæjanöÍD, dregin at hæðum eða
tindum og þesskáttar, koma sjaidan eða ekki fyrir í
samsetningum svo sem Hnausar (Húnavs.), Hnaukar
(Múlas.s.), Hnjúkur og Hnúkur (víða) Kúla (ísafjs.),
Klúka (Múlas.s.), Bjalla (Eangs.), Stakkar (Barðs.),
Stikill (Árness.). (Ferstikla í Hvalfirði þ. e. fjórir stikl-
ar, getur og verið ásauðarheiti), o. s. frv. Þau eru
auðskilin; svo er raunar líka Vaglar í Skagafirði og
víðar. Vagall eða vagl samdregið, er þvertré það, er
gengur milii eða heldur sundur sperruleggjaendunum
að ofanverðu, og mænir húsið. Líkt og klúka, búr og
dyngja gera, lána vaglar naÍD sitt hálsahnúkum og
ása, er líkjast þeim í lögun eða aístöðu til að sjá, og
af þeim t.aka bæirnir naf'n sitt, öllu heldur en af því,
að bæirnir standi hátt, þótt þeir líklega jafnaðarlega
geri það, með þvi að þeir munu væntanlega vera við
eða skamt frá vöglunum.
Sum af þeim nöfnum eru óklassisk og lítils umtals
verð, svo sem Snútur, Suússa, Kökkur, Nabbi, Sperð-
ill, Spækill, o. s. frv. Sneis kvk. er spýta til að spýta
skiun á vegg eða sneisa kepp, svo er það líka viður-
nefni, og það er það líklega í bæjarnafninu: Sneis,
stytt úr Sneisstaðir. Slíkrar styttingar eru mörg dæmi.
Heimskautadýr haf'a spiklag um sig undir bjórnum
til viðhalds likamshita og til afneyzlu í viðlögum, eins
og kunnugt er. Spiklagið kallast baka. Að afbaka sel
eða ref, er að aíbirkja bökuna, að afbirktu skinninu.
Sverði jarðar eða jarðvegi er líkt til þessarar böku í
samsettum bæjanöfnum með viðskeytinu -bakur, svo sem
HarðbaJcur á Melrakkasléttu og Kaldbakur (víða).
Grunnur, grýttur jarðvegur kallast klömbrur, þar sem
grjótið annað hvort stingst upp úr jörðinni skorðað
eins og í klömbru eða klömbrum, eða kennist undir