Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 290
282
stundum öll þrjú, hér til dæmis að taka kvk. og hk.,
eng kvk. engi hk., eið kvk. eiði hk., dæl kvk. dæli
hk., hæl kvk. hæli hk. o. s. írv. Til að geta á sama
ritaraaflægið sér stað í Heljarstaðir.
f>að þarf einn af stærri dilkunum undir landkosta-
rýrðar skrokkana, svo almenn er sú nafngipt, þótt mann
mundi ekki gruna það. Þangað er að draga: Erta,
Eyma, Fótakefli, Kostleysa, Vatnsleysa (allar í Árnesss.),
Svangi (Borgfs.), Skyrleysa (Barðas.) Erfið, Rembi-
hnútur (Gullbr.-Kjóss.), Agnúastaðir og Gloppa (Eyjafs.),
því gloppa er þar, sem tilætlun glepst, Gemlufall og
Annmarkastaðir (ísafjs.), Skerpill og Kúskerpi (Húnavs.),
Hrip (Mýras.), Erill, Draflaleysa, Hemla, Pula, Vetrar-
veita (Rangvs.), Hornskarpur og Hraksíða (Skagafs.),
Hrakhvammur og Hnekksstaðir (Snæfs.), Veiðileysa
(Strandas.), Hrakströnd (í Þings.), og hingað dreg eg
Sultir í Þingeyjarsýslu, myndað af sultur með stað-
heitissendingunni -ir skeytt við orðstofninn.
Vitaskuld er eg ókunnur staðháttum flestra þeirra
bæja, er nafnskýrðir eru hér að framan. Ekki kvíði eg
því samt neitt, að staðhættir muni rengja ráðningar
mínar. Eg býst við, að þeir muni sanna þær mikln
heldur, en þar, sem öðruvísi færi, er þó ekki vist að
ráðningin sé röng fremur en staðhættir breyttir eða
nafn aflagað. Yfirleitt eru staðhættir ekki neinn próf-
steinn á ráðningunum. Tungan er það einsömul, °S
dæma um ráðningarnar er afauðið öðrum en þeim,
sem islenzkan er rikt i blóðið borin.