Blanda - 01.01.1923, Síða 323
315
betur kunni það; en þegar eg kom 1 bæinn var ein-
hver bók af þeim, er til voru, komin óðar i handur
rainar, og lærði eg greinir úr sumum af þeim, og það
svo, að eg kann þær enn, einkum ef mór þótti það
nýstár- eða gamanlegt. Þess er að geta, að íaðir minn
var mikið góður lesari á þeim tíma, en hann var opt-
ast við sjó, nema stundum heima við sláttinn á sumr-
n. En þegar hann var heima, og þó ekki væri nema
nóttina (því ekki mátti sitja af sór róður) lagfærði
hann lestur minn i einhverju, hvenær sem tækifæri
leyfði; elskaði eg hann hjartanlega, því hann var mik-
ið góður við mig. Þanuig leið 6. árið mitt, en um
haustið, þá byrjaði 7. árið, var mér skipað að lesa
húslesturinn á kvöldin, og var það fyrst á seinasta
sumardaginn, að eg byrjaði. Var eg þá hræddur, því
kerling var komiu til að vera um nóttina; þó komst
eg út af því án ámælis. Það bætti og stórum á, að
kerlingin hrósaði mér, og gladdist eg ekki lítið af þvL
Svona leið veturinn, að eg var látinn lesa á rúmhelgu
dögunum, en á sunnudögum var fenginn maður af
næsta bæ til þess, þegar faðir minn var ekki heima,
aem sjaldan var, nema um jólin eða við tækifæri.
í’essa iðju hafði eg um haustið eptir, og hélt henni
fram um jól; þá var faðir minn heirna, og las hann á
helgidögunum (sem áður er sagt). En á nýársdag fór
flest af fólkinu til kirkju, nema eg, því veður var
frjósandi. Þegar heim kom í rökkrinu1) og búið var
að borða, sagði faðir minn við mig: „Kvíðir þú ekki,
drengur minn, fyrir þvi, að á morgun kemur prestur-
inn til að láta þig lesa?“ „Nei,“ var svarið, „hann
kann að gefa mér sykurmola, eins og í fyrra.“ En
þegar búið var að afljúka útiverkunum, og fólkið allt
var komið inn, skipaði hann að fara að taka bækurn-
1) rökrinu hdr.