Blanda - 01.01.1923, Side 327
319
öðru lærði þar sálminn: In dulce jubilo etc. Eg las
liann fyrir prestinum við næstu húsvitjun, og bað hann
að útþýða hann fyrir mig. Hann gerði það, en sagði
mór hefði tekizt illa að lesa, því bæði vantaði rétt
hljóðið, og það annað, að eg hefði ei rétt þekkt alla
stafina, því bæði var það, að latínuletur var hór ó-
þekkt um þær tíðir, því eugar sögubækur voru komnar
á islenzku með því letri, og svo hitt, að eg skildi ekki,
og gat svo í engu áttað mig. i?ó lagfærði hann mig,
sagði þýðingu orðanna og lærði eg við sama tæki-
færi sálminn. En eptir þetta sneri haun sér til foreldra
minna, og var nú harðari en áður í svörum, og sagði
skömm að þeim svo ríkum að láta mig ekki menntast,
og spyrna svo á móti virðingu minni og gæfu. Jukust
þar á ofau stóryrði og reið presturinn i burt í ekki
góðu skapi, en sagðist skvldi hugsa til mín framvegis.
Gladdist eg stórum við það og vonaði eptir hjálp, en
hún varð ekki meiri en svo, að hann sendi mér og
léði Njálu; þótti hún ill að lesa hana vegna ókunnugra
stafa, svo fáir gátu lesið, og þeir ekki 'vel, sem kall-
aðir voru góðir. t þessu átti eg að æfa mig, en eg
komst vel út af þvf án tilsagnar; var eg þá 9 ára.—
Nú fór eg að verða vonarlaus um skólalærdóminn, en
eg fór, eptir því sem eg eltist, að verða fjörmeiri og
kátur, lét jafnvel fjúka í vísum, sem eg þó ekki þorði
að láta heyrast, því þá var flenging vís, en eg gat
ekki dulið það lengi. Þar var kerling i húsmennsku,
en þó 1 skjóli föður míns, því hún var hálfsystir hans.
Hún affærði mikið fyrir mór við móður mina, svo eg
fékk bágt fyrir, en jagaði þess í milli; mór varð illa
við hana, og storkaði, sem eg gat. Það var hennar
vani að fara i sveit til hetleríis, en þegar hún kom
aptur, þuldi hún fyrir móður minni ferðasögu sína. Eg
hlustaði á og tók vel eptir, en frá genginn fór eg að
hugsa um, og kvað langa rollu út af, sem eg ætlaðist