Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 332
324
bænum. Þórður bróðir minn lót ekki heldur sitt eptir
liggja, en eg mátti til að gegna honum, eins og öðr-
um. Kindurnar voru farnar að fjölga, en hann átti að
smala og hafði hann mig til að hlaupa í alla krókana,
en þegar eg kom heim í bæinn greip eg opt einhverja
bók til að líta í. Þegar til mín var kallað mátti eg
fleygja henni, og var eg þá stundum ekki búinn að
drekka úr askinum mínum; lót móðir mín, sem hún
sæi það ekki og ávítaði mig sjaldan. En um sláttinn
sat eg yfir ánum, og átti að passa kýrnar með, og
hafði þá optast bók í barminum; voru það rímur, sem
eg fókk að láni, því nú var eg farinn að lesa skrif. En
þegar haustið kom, var eg látinn vera i fjósinu, og
hafði eg þá einhverja skruddu í íerðinni, en þegar vet-
ur kom, og farið var að vaka, átti eg að tæta ullu1),
og þótti eg nokkuð latur að því, en lagaðist með svo-
felldu móti: Þar var þjóðbraut mikil, og voru sjómenn
vanir að vera þar um nætur, en þegar þeir sáu skrudd-
urnar hjá mér og það, að eg gaf þeim hornauga,
spurðu þeir, hvaða bók þetta væri, og eg sagði þeim
það; beiddu mig þá að hafa verkaskipti við sig, og
neitaði eg því ekki. Móðir mín hafði heldur ekki neitt
á móti þessu. Eg fór að lesa, en þeir tóku við ullinni.
Talaði móðir min ekki um þetta, og komst eg að því
við sama tækifæri, að henni þótti gaman að sögunum,
og fékk eg því opt að lesa þær, þó enginn væri kom-
inn, en eg hafði bækurnar alstaðar frá að láni, og var
það drjúgast, er lögmaðurinn léði mér. Voru bækurnar
flestar með latinuletri, og gat eg allt lesið, því þar
sem eg ekki skildi, eða gat lesið, lagfærði hann migi
jafnóðum og eg skilaði bókunum. Kom eg aldrei svo
að Leirá, að eg lærði ei eitthvað — og lika mundi eg
1) Svo hdr.