Blanda - 01.01.1923, Side 333
325
það. — Ekki æíði eg mig mikið í að skrifa, og fami
kennarinn heldur að því, en eg lofaði bót og betrun.
Um þetta tímabil tók hann (M. St.) við allri jörð-
inni. — Það var árið 17911) — og réð sér hjú; all-
misjöfn voru þau, ekki man eg hvað marga vinnu-
menn eða konur, en það bar öllum saman um, að nóg
væri talan. Til þénara tók hann Eggert Guðmundason,
er seinna varð prófastur í íteykholti2). Annar vinnu-
maðurinn og vinnukona urðu kyr irá fyrra ári, og
smalinn, en hann var prettóttur mjög. Tók hann (M.
St.) þá við öllum fénaðinum og öllu því, er Brynjólf-
ur skildi við, þvl faðir hans gaf honum það, en ekki
man eg, hvað margt var af fénaðinum; þó mun það
hafa verið nóg ásett i landið. Eggert var duglegur til
verka, og starfaði með vinnumönnum i öllum verkum,
nema þeim óhreinlegustu, en jafnaðist í flestu við tvo
af þeim. Eylgdi lögmaðuriun honum i mörgu af þeim,
klæddist í þá algengum beztu stúdentafótum hvers-
daglega, en það voru: tvihneppt peysa, silfurhneppt
með rauðum bryddingum, grænum klæðis brjóstadúk
og bláum prjónabuxum, sem náðu ofan fyrir hnéð, með
litarsokkabönd og bláum sokkum með oturskinnshúfu
rauða á höfðinu. Hárið var fléttað, vafið með svörtu
silkibandi og náði á mittisstað. Hann var ætið á gangi
og hljóp optast við fót og leit i alla króka. Við alla
var hann þægilegur, sem að komu, og spurði þá frétta;
þó þeir væru einfaldir, hló hann aldrei að þvf, en
skipaði þeim að þéra sig, og ef það fór mjög klaufa-
lega, leiðrétti hann það; væri það í karllegginn, skip-
aði hann þeim að taka af sér höfuðfatið, meðan þeir
1) Réttara: 1790,
2) Hann dó þar 1832. Meðal brœðra hans vorn séra Gísli
í Hítamesi (Glímu-Gisli) og séra Páll á Borg, orðlögð
hraustmenni.