Blanda - 01.01.1923, Page 337
329
kraptlaust það var, þarf ekki um að tala. Sögðu margir
það væri ÓDýtt og ekki til neins að reiða sig upp á
það til fóðurs, nema ef skyldi vera handa gaddhest-
um 1 hörkum. Gaf hann því lítinn gaum, en sagði að
brúka mætti það handa kúnum með töðunni, en að-
gætandi var, hún var svartornuð, og kom það af of
fljótri hirðingu. Veturinn kom og var ekki harður til
jóla. Þá skipti um og gerði snjóa af og til fram í
miðþorra, svo optar var þá beitt. En eptir það gerði
mikil harðindi, herti á þeim, og töldu gamlir menn
góuna einhverja verstu, þeir hefði lifað; því hélt fram
á miðjan einmánuð; skánaði þá veðuráttin nokkuð, en
hagleysur voru þær sömu. Sá þá út fyrir heyjaskort
hjá mörgum manni; þó var enginn eins illa kominn
og lögmaðurinn, og mátti svo að kveða, að hann væri
kominn á bráðahjarn. Spurðist það að Innrahólmi, og
sendi stiptamtmaðurinn faðir hans 2 vinnumenn sína
til að sækja allt féð, en sagði undir eins, það skyldi
deyja hjá sór, en hann mætti ábyrgjast kýrnar sínar
sjálfur, hafði skrifað óþægilegt bróf, og sagt, hann
mundi aldrei verða búmaður. Reiddist sonurinn og lá
við sjálft, að þeir færu erindislausir. — En nú er að
segja frá, hvernig gekk með kýrnar. í þriðju viku
einmánaðar rnátti svo að kveða, að heylaust væri, og
þær staddar í mesta fári. Enginn gat hjálpað, svo
munur væri að, þó feginn vildi; hagi var að sönnu
kominn upp, en frost gengu mikil, og hélt hann þeim
fram yfir sumarmál. Tók lögmaðurinn það ráð að gefa
kúnum hrís. Hestarnir voru ekki heima, þeir voru í
kagagöngu og sármagrir. Var hann sjálfur að fara í
skóginn og bera hrísið og vinnukonurnar með honum,
en þær týndu smámsaman tölunni; þær þóttust og svo
svangar, en ekki er getið um, að faðir hans sendi
honurn mat. Hann átti sárabágt, en hvað sem um það
var, hélt hann áfram iðju sinni með hrísið, vist 3 vik-