Blanda - 01.01.1923, Síða 338
S3Ö
ur, og þá voru allar vinnukonurnar uppgefnar, nema
tvær, hét önnur Guðrún, hin Kristín Hrómundsdóttir.
En einu sinni bar svo til, að þegar hann var tilbúinn
að fara af stað, og kallaði á vinnukonurnar með sér,
stóð hann í göngunum við eldhúsdyrnar, og heyrði
Kristinu segja við eldakonuna, því hún var þar að
steikja roð: „Æ, mikið kvíði eg fyrir skógarferðinni í
dag,“ því stórviðri var og frost mikið. Kvað hann þá
visu þessa:
Þetta rétta stendur stikk,
starfa eitthvað verðum,
á andar Kristin ofan í drykk,
út af skógarferðum.
Svona komst hann út af með kýrnar, en margur
hjáipaði, og þó af litlum efnum. svo þær höfðu nokk-
uð til jórturs, en magrar og nytlausar voru þær. —
Nú er að segja frá fénu, það var á Innrahólmi fram
yfir krossmessu, og hafði ekki látizt ein skepna, og
var ekki sáramagurt. En þegar eigandinn skoðaði féð,
sýndist honum sem einn sauð vantaði í töluna, og lýsti
þvi yfir hjá almenningi, en skrifaði föðurnum nokkur
bréf, því viðvíkjandi, en hann afsakaði með hóglyndi,
og bar fyrir sig vitnisburði sendimanna og smalans;
gengu þar mörg bréf í milli, og mun sakaráberinn
hafa verið mjög harður, en ekki haft gott málefni. En
um stefnur var talað, og að búendurnir þar í grennd
skyldu kallast til vitnaleiðslu, og urðu þeir hræddir
við pata þann; þó féll það svona niður, og segist her
ekki fraraar af málalyktum1).
1) Að þessu víkur séra Jón Þorláksson í svarinu til
Leirgerðar og Mökkurkálfa (Ljóðmæli 1843 II, bls. 586):
„Hér vil eg ekki tal um teygja“ o. s. frv. Er þar sagt full-
um fetum, að M. St. liafi lýst „saklausan föður ltindaþjóf.11
Hefur áburður þessi auðvitað vakið hneyksli allmikið, sem
von var,