Blanda - 01.01.1923, Page 386

878
sitt, og feÍDgu Akurne8ÍDgar hooum graðskötuhala til
keyris, og reið hann með hann heim.
Guðmundur kali átti barn fram hjá konu siuni; var
það mær, og hét ftagnheiður. Hún ólst upp raeð Guð-
mundi, og var iila með farin. Er það eitt talið til
dæma, að Guðmundur hefði úr veizlu komið, og spúð
keti mjög feitu, og rekið þá dóttur sína til að eta
spýjuna. Bar þar mörgum mönnum saman um, að
mjög illa hefði honutn við hana farizt.
Guðmundur kallaði konu sína „Gribbuna gulskjóttu11,
og eitt sÍDn var það í öli hans, er hann stóð við skatt-
hol, er hann átti, (og) meinti hann, að þar væri Anna;
leggur liann þá högg i lokið, og mælti: „Anna“. Og
er hann ber annað höggið, segir hann: „Anna min,
Anna“. En þegar hann fær ekkert svar, ber hann
báðum hnefum ofan í skattholalokið, stökkur upp og
segir: „Bölvuð Anna!“ Og var hann þá orðinn hinn
reiðasti.
Ólafur Pétursson smiður, er var þar í nágrenni, og
hafði verið með stiptamtmanni Ólafi og Magnúsi syni
hans, kvað vísur um Guðmund, og lét málshátt hans
einhvern vera í hverri vísu, og er þetta í þeim:
Hvar sem mig að húsum ber,
hæðnir spott mér seoda
„alt út til enda“.
Stikað hef eg staupa hver,
stundum tári niður kíkt,
„þessleiðis eða því um líkt“.
Axlaberan örvagrér,
einatt rekur á flótta
„gribban gulskjótta11.
„Hrukkótt skrukka“ í hlykkjum ber,
hvort eg skipa eða banna
„Auna mín, Anna!“
Mál er komið að sjá að sér,