Eimreiðin - 01.10.1931, Side 80

392
í EFTIRLEIT
ElMREIÐlN
inn orti við ýms tækifæri, en sem hann vegna annríkis ekki
fékk afritað.
Mér er sérstaklega fyrir barnsminni ein tegund erfiljóða-
gerðar, sem hann tamdi sér í Odda. Menn voru alt af að
biðja hann að yrkja eftir ástvini. Og það kom oft fyrir, þegar
komið var með lík til greftrunar í Odda kirkjugarði og íá-
tækir áttu í hlut, sem vildu fá úrlausn eins og hinir, að hann
klipti út úr pappírsörk dálítinn, laglegan kross, skrifaði svo a
þennan pappírskross stutta grafskrift með vel viðeigandi stutlu
saknaðarstefi og límdi krossinn framantil á líkkistulokið. Þessi
hugulsemi hans var hjartanlega vel þegin, — því kistan var
venjulega fátækleg og laus við útflúr og sorglega svört, en
hvíti krossinn með vísunni á lokinu prýddi vel sem bseði
helgirún og heiðursmerki.
Ég var þá varla orðinn læs eða gefinn fyrir skáldskap, og fá>r
nema ástvinir hins látna gáfu vísum þessum verulegan gaum, en
ég vildi óska nú, að ég ætti þau vers til að Iáta aðra heyra-
í stólræðum sínum Ias hann stundum upp vers og sálma
eftir sig, sem þóttu oftast minnisverðari en alt hitt í ræðunni-
Hann fargaði eða brendi öllu eða því nær öllu sínu ræðu-
safni eftir að hann lét af prestsskap, svo þar hefur sennileg3
margt af Ijóðum týnst. »Látum svo vera, nóg er nú samt*'
mun margur segja, en vænt þótti mér samt um stökur af
slíku tæi, sem Samúel frændi minn Eggertsson sendi meL
Hann hafði skrifað þær upp eftir minni frú Birgittu Tómas-
dóttur frá Brúarlandi. Hún var mjög Ijóðelsk kona og ein ^
þeim, sem ætíð sótti kirkju hjá föður mínum meðan hann
dvaldi á Akureyri. Sagði hún, að faðir minn hefði mælt þess-
ar vísur fram í einni prédikun, og vísurnar hljóða þannig:
Ef velur þú sess í veizluslað
og veröld þig yztan setur,
og falli svo til, sem oft ber að,
að annar sig hærra metur,
með hógværri lundu þoldu þaö,
ef þokar nær guði betur.
Og Ioki þig úti hróp-og háð,
þar heimskunnar glaumur dynur,
og öll þfn virðing verður smáð,
svo varpar þú önd og stynur,
þín huggun er nóg, ef herrans náð
þig heiðrar og kallar, vinur.
Mín synd hefur lítillækkað mig
og Iangt frá þeim efsta setur;
að komast á hærra hefðarstis
mér hjálpað einn Drottinn geh>r-
0, himneski vin, ég þrái þis
að þoka mér nær þér betur.