Eimreiðin - 01.10.1931, Qupperneq 90

402
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIOiN
æskulýðsins með því að fullyrða, að annað eins og þetta se
nauðsynlegt fyrir heilsuna, og svo setja þeir upp óskaplegan
spekingssvip, þegar þeir eru að Iækna sýfilis!*
»Hversvegna skyldi líka ekki reynt að lækna sýfilis!*
»]ú, þó það væri nú. En þó að ekki hefði nema hundrað-
asti hlutinn af allri þeirri fyrirhöfn, sem nú fer í það að lækna
sýfilis, farið til þess að útrýma siðleysinu, þá væri sýfilisveikin
upprætt fyrir löngu. í staðinn fyrir að berjast gegn siðleys-
inu, er barist fyrir því að gera það eins hættulaust og unt er.
En það var nú ekki þetta, sem ég ætlaði að segja, heldur hitt,
að þetta, sem ég gerði mig sekan um, er ekki neitt sérstakt
fyrir mig og níu tíundu úr minni stétt, heldur á hið sama við
um fjölda af ungum, fáfróðum sveitapiltum. Það ljótasta við
hrösun mína var alls ekki það, að jeg léti undan eðlileSrl
freistingu, sem yndisþokki einhverrar einnar, ákveðinnar konu
hafði búið mér. Nei, alls ekki. Engin kona freistaði mín. Es
hrasaði aðeins vegna þess, að hrösun mín var að áliti sumra
félaga minna fullkomlega réttmæt og heilbrigð þörf — og að
annara áliti eðlileg og saklaus ánægja, sem hver ungur mað-
ur gat ósköp vel leyft sér.
Eg skildi það alls ekki heldur, að hér væri um nokkra
hrösun að ræða. Og eftir að ég fór að gefa mig við þessum
skemtunum eða nauðsynjum, eins og sumir kalla, og áttu, að
því er fullyrt var við mig, að vera eðlileg afleiðing þess, að
ég hafði náð kynþroska, fór um þær alveg eins og þegar eg
byrjaði að drekka og reykja. ílöngunin jókst og magnaðist-
Samt hafði þessi fyrsta hrösun einkennilega dapurleg áhrif a
mig. Eg man hvernig greip mig alt í einu einhver svo óum*
ræðilega angurvær tilfinning, áður en ég var kominn út ur
herberginu, að mér lá við að fara að gráta, já, að gráta yf,r
glöfuðu sakleysi mínu og hreinleika þeim gagnvart konunni,
sem ég hafði nú tortímt fyrir fult og alt.
Því ég hafði tortímt þeim hreinleika gagnvart konunni, sem
einn megnar að gera líf manns hamingjusamt. Frá þessu
augnabliki var ég sviftur honum, og upp frá þessu varð eg
það sem kallað er siðleysingi. En slíkt ástand er algerleg3
líkamlegs eðlis, alveg á sama hátt og er um morfínsætuna,
ofdrykkjumanninn eða þann, sem neytir tóbaks í óhófi. Ems