Eimreiðin - 01.10.1931, Síða 92

404
KREUTZER-SÓNATAN
eimreiðiN
manninn á nóttunni og hvernig sá félagsskapur er, sem þú
umgengst. Þú átt alls ekki hér heima. Hér eru aðeins sak-
lausar ungar stúlkur. Far þú þína leið!« ]á, þannig við-
tökur ætti hann að fá. En þær eru nú dálítið á annan veg!
Þegar einhver slíkur herra, sem er nógu ríkur og áhrifa-
mikill í þjóðfélaginu, er staddur á danzleik og danzar með
systur yðar eða dóttur í fanginu, verðið þér himinlifandi af
gleði og hugsið sem svo: »Hver veit nema hún finni náð
fyrir augum hans, þegar hann er orðinn leiður á Sjönu sinni!*
Jafnvel þótt hann gangi með einn eða annan gamlan og
miður góðan sjúkdóm, gerir það ekki svo mikið til. Það tekst
að lækna ótrúlega vel nú á dögum. Ég þekki allmargar ung-
ar stúlkur af háum stigum, sem foreldrarnir hafa óðfúsir gtf*
mönnum, sem gengu með sýfilis. Ó, það er hræðilegt! £n
einhverntíma hlýtur að því að koma, að allur þessi lygavefur
hverfi og svívirðingin verði að víkja*.
Hann rak upp þetta sama einkennilega hljóð hvað efhr
annað, um leið og hann helti sér tei í glas og tæmdi það með
áfergju. Teið var ákaflega sterkt, því ekkert vatn var lengur
til að þynna það með. Eftir þeim áhrifum að dæma, sem ÞaU
tvö glös, er jeg drakk, höfðu haft á mig, hlaut teið einnig a^
hafa svifið á hann. Hann varð sífelt æstari, röddin varð skmr'
ari og áhrifameiri. Hann var allur á iði, og stundum tók hann
af sér húfuna, en setti hana svo upp aftur. Andlit hans to
sífeldum svipbreytingum, sem ég gat vel greint og fvlðs*
með, þótt skuggsýnt væri í klefanum umhverfis okkur.
»Þannig lífi lifði ég«, hélt hann áfram, »þangað til ég va^
orðinn þrítugur; og altaf hafði ég verið fastráðinn í því me
sjálfum mér að gifta mig með tímanum og stofna reglu‘e^
fyrirmyndar heimilislíf. Með þetta fyrir augum fór ég nu
líta í kringum mig eftir konuefni, sem væri mér samboðið..
að ég sæti sjálfur upp fyrir eyru í óþverranum, leitaði o.
eingöngu meðal þeirra ungra stúlkna, sem ég vissi að u°Ju
hreinar og óspiltar. Aðrar fanst mér ekki koma til mála
útkastaði mörgum, af því
ES
mér fanst þær ekki nógu hreinar
og saklausar handa mér, en loks fann ég þó eina, sem
fanst að mundi vera mér fullkomlega samboðin.
Við höfðum eitt sinn róið okkur til skemtunar, og á
leiðinm