Eimreiðin - 01.10.1931, Qupperneq 104

416
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIÐlN
og hjónin verða blátt áfram að leggja rækt við að iðka löst-
inn, ef þau eiga að hafa nautn af honum«.
»Hvað segið þér? Löstinn!* hrópaði ég hissa. >Þér talið
hér um einn af náttúrlegustu eiginleikum mannsins*.
»Einn af náttúrlegustu eiginleikum mannsins*, endurtók
hann. »Nei, ég er þvert á móti kominn að þeirri niðurstöðu,
að hér sé um ónáttúrlegan eiginleika að ræða, — alveg ser-
staklega ónáttúrlegan. Spyrjið barnið, eða óspilta, unga stúlku-
Systir mín var kornung gift manni, sem bæði var kunn-
ur að lauslæti og auk þess helmingi eldri en hún. Ég gleym'
því aldrei, hve við urðum hissa, þegar hún kom sjálfa brúð-
kaupsnóttina æðandi heim, náföl, öll útgrátin og skjálfandi a
beinunum, og neitaði með öllu móti að hverfa aftur til hans,
og kvaðst auk þess alls ekki geta nefnt það á nafn, seW
hann hefði farið fram á við sig.
Þér kallið þetta náttúrlegan eiginleika! En hvað er náttur-
legt? Það er náttúrlegt að borða, þegar maður er svangur,
og slíkt gerir maður eðlilega og blátt áfram, án þess að þurfa
að skammast sín fyrir. En þessu fylgir smán, sársauki og °'
beit! Það er því í mesta máta ónáttúrlegt, og hrein og sak-
laus stúlka mun ætíð hafa megnustu andstygð á því«.
»En hvernig ætti mannkynið annars að halda áfram 3
vera til?« sagði ég.
»]á, þarna komið þér með það! Þér eruð hræddur um,
mannkynið hætti að vera til!« sagði hann, og það var bseð'
háð og beiskja í röddinni. »Það gerir ekki mikið til, þ° a
prédikað sé á móti barneignum, svo frumburðir ensku lávarð
anna geti þeim mun betur velt sér í svalli og hóglífi- Pa
gerir ekki mikið til, þó að sama sé prédikað, svo að maður
og kona geti haft þeim mun meiri nautn af samlífinu. En e
maður lætur eitt einasta orð falla um það, að maður og koua
eigi að vera bindindissöm af siðferðilegum ástæðum, þá æ^ar
alt að ganga af göflunum. Hvílíkur gauragangur! Það er
undir eins æpt hástöfum um, að mannkynið hætti að vera 11
þó að tíu til tuttugu menn hætti að haga sér eins og svín •
Fyrirgefið . . . Ég fæ ofbirtu í augun af ljósinu. Er V^ur
sama þó ég byrgi það?« spurði hann svo skyndilega. Þega