Eimreiðin - 01.04.1942, Qupperneq 69

ElMllE]Ð,N.
Lu
Smásaga eftir Hans klaufa.
'ianúur-mánuður. Það er kalt í herberginu mínu, en þrátt
' ' lr Það sit ég fáklæddur við gluggann og horfi út í logn-
jl|na. Snjóflugurnar fljúga fram og aftur, þar til þær falla
Jarðar, hægt og hægt. FalJa til jarðar, sameinast heildinni,
en glata einstaklingseðli sínu. Svona gengur það til i lífinu.
^njór minnir mig ávallt á ættland mitt langt norður í höf-
Uln- Hann vekur hjá mér kveljandi heimþrá, sein ég þó
að aldrei muni rætast, því-að ég hef brennt allar brýr að
a vl niér. Eg kveiki ekki ljós, en læt birtuna frá næsta tjós-
^e" ^ægja. Ég elska rökkrið, og ég veit, að þvi er einnig hlýtt
"lln> það hefur það svo margoft sýnt mér.
bndanfarna daga hef ég verið við rúmið. Þó er það ekki
'egna veikinda, heldur klæðleysis. Vinur minn, „myndhöggv-
a"nn > heimsótti mig fyrir fáeinum dögum. Hann var kaldur,
'lstur og timhraður. Hann taldi mér trú um, að næsta dag
;llti hann von á álitlegri peningafúlgu, og til þess að slökkva
^°rsta hans og gefa honum trú á lífið, tét ég tilleiðast, að hann
1 11 nieð fötin mín til veðlánarans í Prinsessugötu. Það er
j'barfi að taka það fram, að ég hef hvorki séð fötin eða „niynd-
kgvarann“ síðan. Þetta voru náttúrlega engin sérstök föt,
óðru leyti en því, að þau voru jiað eina, sem ég átti til þess
^ylja nekt mína með.
tjetta væri ekki svo bölvað, ef ég aðeins hefði eitthvað til
j,)ess aÓ seðja liungur mitt með, en það er ekki því láni að
‘'gna. Skrínukostur minn er á þrotum, og sulturinn er á næstu
ö'osum. Það vill svo óheppilega til, að ég er ósáttur við kon-
l'na’ sem ég bý hjá, vegna örlítillar húsaleigu, sem af vangá
e' (igreidd. Mín eina von um björg er það, að „skáldið“,
’>söngvarinn“, „liðþjálfinn" eða einhver strákanna rekist inn
niin og hafi fjárhagslegt holmagn til þess að hlaupa undir
ba
'gga. En sú von er auðvitað afar smávaxin. Ég bölva „mynd-
bögev'
ggvaranum“ niður fyrir allar hellur, en það seður ekki
hllngrið.