Eimreiðin - 01.04.1942, Síða 88

108
SKRÚÐSBÓNDINN
EIMKEIÐIN
Gríma (Svava Jónsdóltir) oj; Heiður (Sigriður Stefánsdóttir) í helIinl,IT1
(IV. ])áttur).
örðugt hún niuni eiga uppdráttar, bugast hún að nýju. Frið
þjófur og' Grima koma enn til hennar og bjóða henni
konar tylliboð, ef hún vilji koma með sér aftur, en með hjálp
förukonunnar tekst henni þó að sigrast á þeirri freistin?11’
Hún krýpur niður við leiði móður sinnar og hiðst fyrir> en
er hún stendur upp, birtist svipur móður hennar, og
hrópið „mamma" á vörum, hnígur hún örend niður á leiðiö-
IV.
Þetta er þá atburðaröðin í leikritinu. En hver er eigiulc8a
meiningin með þessu, kynni einhver að spyrja. Er þetta ann'
að en venjulegt ævintýr í'þjóðsagnastíl? Ef vér hyggjum bcl'
ur.að, er þetta leikurinn uin mannssálina, sem sifellt er leib'
soppur lífrænna og lielrænna andstæðna, þess er vér kölhuu
gott og illt, sannleikans og lyginnar, kærleikans og haturs-
ins, fýsnanna og viljans o. s. frv., er frá vöggu til grafar heýja
miskunnarlausa baráttu um eðlishvatir og athafnaþrá mann-
anna, og það jafnvel þeirra, sem enn eru ófæddir, samkvænd
lögmálum erfðakenninganna.
í leikritinu er mannssálin (Heiður) með næmum sálfrseði-
legum skilningi, látin standa andspænis hinum tvíræða veru-