Eimreiðin - 01.04.1942, Page 75

EiMHEIðin
155
LU
^ ið drekkum erfi Eiríks í óblönduðum Lysholmer, og lífið
skiptir litum og verður örlítið bjartara. Lú segir:
’’^ eiztu, að mig grunaði alltaf, að svona færi fyrir honum.
er iannst hann alltaf svo átakanlega feigur."
ið skulum tala um eitthvað annað“, segi ég.
Mér er alltaf illa við, þegar feigð ber á góma, hvernig sem
a Þvi stendur.
>,.Iá, við skulum tala um eitthvað annað. Sérðu „mynd-
°8gvarann“ nokkurn tíma?“
„Myndhöggvarann! “
kemst strax í vont skap, þegar hann er nefndur.
xMinnstu ekki á hann ógrátandi.“
Lú horfir spyrjandi á mig.
iS skulum elcki tala um hann,“ segi ég.
"I^að hefur þó ekki eitthvað komið fyrir hann líka?“
„Hann? Það er ]nest hættan á því, að það korni eitthvað
‘ Ur hann. Nei, hann er var um sig.“
”Nú, hvað er það þá?“ spyr Lú.
»Ekkert,“ svara ég og er afundinn.
un er forvitin eins og kynsystur hennar, lætur sér ekki
gjast, en heldur áfram að spyrja. Að lokum segi ég henni
Soguna af „myndhöggvaranum“ og fötunum mínum. Undir
asogn minni verð ég þess var, að hún heldur niðri í sér
a finum. Að sögunni lokinni getur liún ekki stillt sig leng-
111 ’ en hlær og hlær. Ég segi:
”Er þetta nokkuð hlægilegt?“
„Eyrirgefðu, en ég verð að hlæja. Það er þess vegna, sem
])ú
'arst háttaður svona snemma?“
Ég
svara ekki svona nærgöngulli spurningu.
”Eg á svo bágt með að trúa þessu á „myndhöggvarann".
nn er alltaf svo frómur og sakleysislegur á svipinn.“
”i>að er nú helzt. Ef hann væri af íslenzku bergi brotinn,
' ^J’ldi ég hengja mig upp á, að liann væri kominn af sauða-
0 uxn og hrossaketsætum langt frarn í ættir. Þetta er hrein-
ræktaður óþokki."
Hún réttir mér tannburstaglasið, og ég drekki sorgum mín-
U,n ‘ löngum teyg af brennandi brennivíni. Hún sýpur einnig
U’ SVo spyr hún: