Eimreiðin - 01.04.1942, Blaðsíða 71

EiMreiðin
LÚ
151
eðli. Eftir örstutt samtal gerðist ég svo djarfur að spyrja hana
|ltn ástæðuna fyrir liinni skyndilegu giftingu hennar. Hún
101 lði á mig augum, sem sögðu: „Hvern fjandann kernur þér
við“, en varir hennar svöruðu:
»,Eg var orðin leið á smásölunni, svo ég seldi allt á einu
hretti.“
^etta var svar hinnar nýju Lú. Ég horfði undrandi á hana,
en þá hló hún kuldahlátri og sagði:
”’iá» þú ert hissa, drengur minn“.
Skömmu seinna kvaddi hún og fór.
% horfði á eftir henni. Hún leit um öxl í dyrunum, og þá
^e'kti ég hana aftur. Þekkti Lú eins og hún var áður fvrr.
s> sa gamla viðkvæma glampann í augum hennar og rauna-
Sa brosið leika um varirnar. Nei, Lú verður aldrei annað en
jU- Svo hugleiddi ég svar hennar, og ég vissi, að þó að það
f Ul hljómað kæruleysislega, þá grét sál hennar miskunnar-
t,Us örlög sin. Jæja, það er ekki vert að tala meira um það. Nú
Cr lvomin í heimsókn, og gamlir, gengnir dagar skjóta aftur
U^P kollinum.
kg horfi á hana og virði hana fyrir mér. Hún er ef til vill
1 &ægri en nokkru sinni fyrr. Hún er ríkmannlega klædd,
f JUPuð dýrindis loðdýrafelldum, skörtuð skrautgripum og
8uiannlega förðuð. Þó levnir það sér ekki, að hún hefur elzt
Ul" uokkur ár, þessa fáu mánuði, sem við höfum ekki sézt.
‘n gengur rakleitt að rúminu mínu, sezt á rúmstokkinn, rétt
e,Us °g síðustu mánuðirnir hafi aðeins verið langir og leiðir
öraumar. Svo brosir hún og spyr:
>,Ertu veikur?“
»>Xei,“ svara ég. Það er ekki ætlun mín að vera stuttur í
sl>nna við Lú, það gæti ég ekki, en ég hef ekki enn þá áttað
UuS á návist hennar. Gamlar tilfinningar rumska í brjósti mér,
SjJ min tárfellir, og ég finn til óskiljanlegrar gleði.
>>Hvers vegna liggurðu þá í rúminu?“, spjrr hún.
”Eg var háttaður,“ svara ég.
J)á hlær hún gamla silfurhlátrinum sínum, en það vantar
1 kann bjölluhljóminn, sem auðkenndi hann forðum.
„Háttaður, og klukkan ekki níu,“ segir hún, og það bregð-
111 fyrir agnar ögn af forna stríðnisglampanum i augum