Eimreiðin - 01.10.1947, Qupperneq 48

272
GLÆÐUR
eimreiðin
— Er maðurinn þinn ineð þér hérna?
— Nei, sonur mimi er með mér. Hann varð kandidat. i vor, —
læknir. —
— Ja, sei — sei, hvað er að lieyra, sagði ég, — svona óralangt
síðan þú hvarfst héðan. Og þú alltaf jafn ungleg og spengileg,
Unnur!
— Engin látalæti, Indriði minn, en það er satt, eg er ekki
verulega gömul. Vona ég verði það aldrei, því það á ekki við
mig. — Og þú hefur aldrei fengið þér konu?
— Nei, hvernig átti ég að gera það, fyrst þú varst ófáanleg
til þess. Tvo menn tókstu fram yfir mig. Það var að minnsta
kosti einum of mikið.
— Ó, hvað það er hryggilegt að heyra þetta. — Unuur leit
ú mig — þessu gamla, ertnislega, en samt, jafnframt, hlíða augna-
ráði sínu. Augun voru jafnbrún og fyrr, en örlítið þreytulegri. '
Það er sárt að hafa eyðilagt þig, elskulegi Indriði minn, tryggða-
tröllið. En annars ertu prýðilega útlítandi, maður á þínum aldri.
— Ég hef alltaf lifað eins og engill, sagði ég, — eða svo nia
það heita.
— Það liggur við að ég trúi þér, sagði hún. —- En hér er hár-
greiðslustofan. Við hittumst seinna, vertu nú bless, á meðan!
— Ég hallaði mér út af í legubekk, þegar heim kom, og kveikti
mér í pípu. Ég var að hugsa um Unni. Hugurinn reikaði uin
þrjátíu ár aftur í tímann.
Það var seint um haust, stríð suður í Evrópu, bann á íslandi,
óáran í mannskepnunni um víða veröld, eins og svo oft, f>rr
og síðar.
Á Austurstræti rann bifreiðaþvagan fram og aftur. Þá v£,r
ekki einstefnuakstur, og menn þvældust liver fyrir öðrum. Gataö
var dálítið blaut eftir rigningu, sem nú var stytt upp að mestu,
glampaði á hana af Ijósunum. Mjög margt fólk var úti og nserrJ
|>ví stórhættulegt að komast yfir þvera götuna.
Ég tróð mér gegnum þvöguna, upp eftir götunni vinstra me£in'
Ég var með tvær flöskur af dágóðu, óleyfilegu víni í vösunun1’
■og innihaldið úr einni innan í mér, bæði í maga og kolli- ^ at