Eimreiðin - 01.10.1947, Blaðsíða 52

276
GLÆÐUR
EIMREIÐIN
Nei, náðu þér í aðra stúlku, ógifta. Hitt yrði bara eymdarlíf fyrir
okkur bæði.
Ég þagði. — Smátt og smátt varð ég rólegri. Þetta var satt.
Eiginlega allt of kalt og satt. —
Svo fór hún að gráta, — snökti alllanga stund. Ég beit á jaxlinn
og þagði. Bílar fóru um götuna, og fólk gekk fram hjá. — Annars
var allt kyrrt.
Loks bætti hún að gráta, jafnaði sig, leit á mig.
— Æ, Indriði, þetta er leiðinlegt, segir liún. — Þú komst hingað
til að liressa mig og þig og vera glaður. Þú sérð það nú, að til
mín sækirðu ekkert nema leiðindi. Nú er ég svo þreytt, livað á
ég að gera?
— Fara að liátta, segi ég.
— Æ, ég veit ekki livað ég á að gera, segir hún, — ég er svo ein,
— svo liræðilega ein.---------------
Ég hringdi nokkrum sinnum á Borgina, þar sem liún bjó.
Aðeins einu sinni náði ég í hana lieima, en þá var hún að leggja
af stað í ferðalag austur yfir fjall.
Þannig atvikaðist það, að ég gat aldrei verið með lienni dags-
stund þennan hálfa mánuð, sem hún stóð við í bænum.
Svo mætti ég lienni aftur á götu.
— Æ, Indriði, sagði hún, — svona fór það, aldrei gátum við
fundizt.JVú fer ég með flugvél í dag.
— Það var leiðinlegt, sagði ég, — eða kannske er það alveg
sama. Ég gleymi þér aldrei. — Það var gott, að þú fékkst að lifa
hamingjusömu lífi.
— Hamingjusömu! sagði liún og horfði á mig. — Já, víst er
það svo. En á ég að segja þér, hvernig það er? Það er eins og
kveikt hafi verið upp í ofni, án þess að hreinsa burt öskuna fra
því í gær. Það logar aldrei glatt, — en það eru góðar glæður.
— Efalaust, — mjög notalegar glæður, sagði ég.
Þórir Bergssort.