Eimreiðin - 01.10.1947, Síða 80

304
SÝN
EIMREIÐIN
að ég sé svo auðvirðilegur að
taka þjónustu á heimilið til
þess að bjóða henni að skipa
það hásæti, sem gyðjan mín
em ar
Um leið og hann sagði orðið
„gyðja“, lyfti hann liöfði mínu
í höndum sér og þrýsti kossi á
milli augnabrúna minna. Á því
augnabliki opnaðist guðdómleg
sýn míns þriðja auga, vizkunnar
sýn, þar sem hann kyssti mig,
og víst hafði ég öðlazt hér nýja
vígslu.
Ég sagði við sjálfa mig: Þetta
er vel farið. Nú get ég ekki
lengur annazt hann í liinum
ytra heimi daglegra skyldu-
starfa. En mér mim verða leyft
að starfa á öðru, æðra sviði. Og
ég mun hljóta blessun af liæð-
um. Engar lygar framar! Ég
mun ekki draga mig lengur á
tálar! öll smámunasemi og
hræsni skal að eilífu út rekin
úr lífi mínu.
Allan þenna dag átti ég í
stríði við sjálfa mig. Gleðin
yfir því, að maðurinn minn gæti
ekki gifzt aftur eftir að liafa
unnið eiðinn hræðilega, fvllti
hug minn, og sú gleði mundi
ekki upprætt að eilífu, en nýja
gyðjan, sem búið liafði sér að-
setur í sálu minni, sagði: „Sá
tími gæti komið, að nauðsynlegt
reyndist fyrir manninn þinn að
rjúfa eið sinn og kvænast aft-
ur“. En konan í sjálfri mér
svaraði: „Má vera, en eigi að
síður verður eiðurinn ekki aftur
tekinn“. Gyðjan hið innra með
mér sagði: „Það réttlætir ekki,
að þú fyllist fögnuði yfir hon-
um“. Konan í mér svaraði:
„Það er vafalaust rétt, en hvað
sem því líður, þá hefur hann
unnið eiðinn“. Þannig endur-
tók sama sagan sig upp aftur og
aftur. Að síðustu horfði gyðjan
á mig hvasst og reiðilega, en
þagði — og myrkur hræðilegs
ótta féll á sál mína.
Minn iðrun lostni eiginmaður
leyfði ekki þjónustufólkinu að
vinna verk mín, lieldur vann
þau sjálfur. I fyrstu var mér
það óblandin gleði að mega
treysta á hann í öllu, smáu og
stóru. Með því móti hafði ég
tök á að hafa hann hjá mér,
en þörfin fyrir nærveru hans
hafði margfaldazt við það, að
ég missti sjónina. Það af hon-
um, sem augu mín gátu ekki
lengur skynjað, fengu önnur
skilningarvit mín að tileinka
sér. Þegar liann var fjarverandi,
var sem ég svifi í lausu lofti °g
hefði misst tökin á allri til-
verunni.
Áður hafði það verið venja
mín að opna gluggann minn og
horfa. út á veginn, þegar ég
átti von á manninum mínum
lieim frá spítalanum. Vegurinn