Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 22

174
ÍSLENZICAR NÚTÍMABÓKMENNTIR
eimreiðin
né blindni neinu ráða. Reynum nú að líta hlutlaust á þetta
mál. Skal því nefna fleiri skáld til sögunnar, þau sem koma
fram á sjónarsviðið eftir 1930, jafnt sagnahöfunda sem ljóða-
smiði. En snúum oss fyrst að ljóðunum.
Alþingishátíðarárið gaf BöSvar frá Hnífsdal út einu ljóðabók-
ina, sem enn hefur komið frá hans hendi, Ég þekki konur. Varð
hann þegar þjóðkunnur fyrir vegna ferskleika og einurðar, er
kvæðin túlkuðu. Fyrsta ljóðabók séra Sigur'Öar Einarssonar, Ham-
ar og sigÖ, kom og út það sama ár. Bar hún raunar nokkur einkenni
róttækrar blaðamennsku og hraða, enda voru öll kvæðin ort a
nokkrum mánuðum. En þar náði Sigurður þó þegar listrænum
tökum, til dæmis í kvæðinu Sordavala. Síðan hefur Sigurður
vaxið sem ljóðskáld með nýrri kvæðabókum, Yndi unaÖsstunda
1952 og Undir stjörnum og sól 1953, þó að hann hafi misst
trú sína á rússneska leiðsögn. Svipað má segja um Vilhjálm fra
Skáholti, sem gaf út fyrstu bók sína, NœtwljöÖ, 1931, Vort
daglega brauÖ 1935 og Sól og menn 1948. Vilhjálmur hefur
djúpa samúð með lítilmagnanum. Hann er á stöðugu framfara-
skeiði sem skáld að smekkvísi og hugkvæmni. Einn mesti kunn-
áttumaður í hópi ljóðskálda þessa tímabils er Steinn Steinarr,
sem gaf út fyrstu bók sina, RauÖur loginn brann, 1935. Gerðist
hann þar einarður fulltrúi kommúnismans. En efi á gildi þeirr-
ar stefnu náði fljótlega tökum á honum, sem bezt sést í Ljööum
1937. Frá upphafi hefur bölsýni og efagirni, en um leið örygg1
og vandfýsni, einkennt ljóð hans. 1 fyrstu orti hann allmikið
órímað, en hallast meira að háttbundinni kveðandi í seinm
bókunum, Spor í sandi og FerS án fyrirheits. Verður ekki séð,
að list hans bíði hnekki við það. Ösvikin, fögur og kliðmjúk
eru Stef Friðgeirs Bergs, 1935. Bera þau vitni mjög ljóðrænum
huga, en eru aðeins of fá, því að siðan hefur hann ekki sent
frá sér ljóðabók. Bæði íslenzkur í anda og alþjóðlegur er Guö-
mundur BöSvarsson, sem gaf út fyrstu ljóðabók sina, Kysst1
mig sól, 1936. Síðan hafa komið frá hans hendi fjórar kvæða-
bækur, Hin hvítu skip, Álfar kvöldsins, Undir óttunnar himru
og Kristallinn í hylnum. Guðmundur ann jörðinni, sem hann
ræktar, því að skáldið er bóndi, náttúru íslands og menningu
þess af heilum huga, en uggir jafnframt um afdrif þessara
verðmæta. Honum er þó fjarri skapi að leggja hendur í skaut.