Eimreiðin - 01.07.1954, Blaðsíða 66

218
ENGILLINN
EIMREIBIN
og blóðið var funheitt, eins og goshver suður í Krýsuvík. Við vorum
pússuð saman, því að foreldrar stúlkunnar kusu fremur félausan
tengdason heldur en lausaleikskróa inn í ættartöluna, sem var
rakin snurðulaust til Auðuns skökuls, ættföður Bretadrottningar.
Sá ljóður var á ráði stúlkunnar, að hún var rauðhærð og ofboð-
lítið rangeyg. Þótti ekki kostamunur á okkur hjónabjórunum,
fremur en Njáli og Bergþóru. Bú okkar blómgvaðist, — tiunda-
gerð mín vakti öfund sveitunganna, og var þó hvíslað, að öll
kurl mundu ei til grafar koma í þeim skriftamálum.
Félagi minn frá æskuárunum gekk lika í heilagt hjónaband.
Um það hafði enginn efazt, að hann gæti unnið hjörtu kvenna.
Faðir hans lýsti tengdadótturinni þannig, að hún væri yndisleg.
Já, það var víst um það, að hún var girnileg. Glæsilegri hjóna-
efni höfðu aldrei gengið upp að altarinu í kirkjukytrunni heima
í sveitinni. Það sagði aldrað fólk, sem sjaldan fór með fleipur.
En svo steig hann hliðarspor. „O, tók hann framhjá, bölvað-
ur?“ spyrja auðvitað þeir, sem alltaf sperra eyrun, ef þeir halda,
að eigi að fara að segja hneykslissögur. Hvernig í ósköpunum
getur nokkrum dottið í hug, að engillinn taki framhjá konunni
sinni? Hann hætti bara við háskólanámið — eygði aðra leið til
mannvirðinga og skjótfenginnar auðsöfnunar. Foreldrar hans
töluðu um hann með vaxandi aðdáun. Þetta var á veUiárum
síðari heimsstyrjaldar. Hann gerðist heildsali!
Á næstu árum barst ávæningur um vöxt hans og viðgang í
viðskiptalífi höfuðstaðarins. Það voru sannast að segja ævintýra-
sögur. Hann var pottur og panna i fjölda fyrirtækja, sem öll
græddu, svo að um hendur hans ófust þræðir, sem stjórnuðu
starfsemi bankanna. Áhrif hans urðu að lokum svo mikil, að
hann sagði jafnvel rikisstjórnarnefnunni fyrir verkum. Hann
virtist vera í skollabuxum. Og karlarnir heima í einangruninni
spígsporuðu rígmontnir yfir því að vera bornir og barnfæddir
á sömu hundaþúfunum og þessi mektarbokki.
Þannig komu og fóru dagar með sveiflum og kúvendingum-
Eitt árið voru eignir Islendinga kannaðar. Þá reyndist ég brot-
legur við skattalögin og hlaut verðskuldaða hegningu. Síðan var
gengi islenzkrar krónu skorið niður við trog. Tengdapabbi bölv-
aði hástöfum, kvað sparifé sitt hafa rýrnað að verðgildi og kallaði
gengisfellinguna fjörráð við krónuna. Ég hef aldrei brotið heilann