Eimreiðin - 01.07.1954, Blaðsíða 32

184
SLAGHARPAN
EIMREIÐIN
„Báðuð þér um bjór, herra? Gerið svo vel, herra!“
Fólkið umhverfis mig í salnum talar um alla heima og
geima — nema veðrið. Enginn kvartar yfir því, þó að flóð-
gáttir himinsins hafi opnazt. Allir virðast hinir ánægðustu
í öllum vatnselgnum og allri drullunni. Menn skrafa um við-
skipti, verzlun og vinnubrögð, sumir spaklegir á svip, aðrir
aulalegir, en allir eins og veðrið komi þeim ekkert við.
1 fjóra sólarhringa hafði ég verið að bíða árangurslaust
eftir því, að hann hætti að rigna.
Þetta var í fyrsta skipti sem ég ferðaðist um Normandi.
Ég kom sunnan frá Miðjarðarhafi. Þar hafði verið allt of
heitt, allt of mikið sólskin. Þar hafði veðráttan hleypt í
mig ofsakæti, gert mig of léttúðugan. Hér var ég orðinn
yfirkominn af þunglyndi. Vart myndi líða á löngu, unz ég
færi að gráta hástöfum, ef svona héldi áfram!
Nýir gestir eru öðru hvoru að bætast í hópinn. Þeir koma
inn um útidyrnar með vængjahurðunum, og með þeim gus-
ast regnvatnið inn á gólf og stormurinn að utan, því að nú
er hann lika orðinn rokhvass úti. Grannar mínir við næstu
borð heilsa einum þessara nýju gesta með háværum ópum.
„Óskum til hamingju, herra!“
„Húrra fyrir þér, gamli vinur!“
Þessi og þvíumlík voru hrópin og köllin, svo að ég sneri
mér við á stólnum til þess að geta betur virt fyrir mér gest-
inn, sem öllum þessum upphrópunum var beint til.
Mér fannst undir eins ég kannast við vangasvipinn og
allt fas mannsins. Undursamlegt! Því var ekki sem mér
sýndist! Hamingjan góða! Þetta var Lúðvík Flao! Ég þaut
upp af stólnum, hijóp við fót til hans og hrópaði: „Lúðvík!“
Hann staðnæmdist, hló, deplaði augunum og sagði með
niðurbældum ákafa í röddinni: „Ert það þú, Andrés, gamli
vinur?“ *
Við féllumst í faðma, og hann virti mig fyi'ir sér með þeim
svip, sem ég kannaðist svo vel við frá fornu fari. Ég sá, að
augu hans fylltust tárum.
Hann flýtti sér að kynna mig fyrir kunningjum sinum.
„Þetta er vinur minn, Andrés de Serval. Þið hafið svo