Eimreiðin - 01.07.1954, Blaðsíða 44

196
SLAGHARPAN
eimreiuin
„Hún sagði við þig: „Ég skal giftast rikum kokkál.“ Sagði
hún það ekki? Kokkál! Víst sagði hún það.------------Hvað
er þá um hann? Um son minn?“
Flao rak upp sárt vein og féll á kné, með höfuðið á slag-
hörpubekknum, þar sem það riðaði til og frá. Ég reyndi að
hjálpa honum.
En hann hratt höndum mínum hranalega frá sér og þrýsti
þeim á nóturnar.
„Ætlarðu að halda áfram að spila, eins og ég bað þig um?
Spilaðu!" Augu hans voru æðisleg, svipurinn afmyndaður.
Hann staulaðist á fætur og sagði grátbiðjandi röddu:
„Spilaðu, í guðs bænum, spilaðu, allt lagið til enda------
lagið þitt,-----þetta er lagið þitt-----. Nú skil ég allt —■
allt.-----Það var María Francoise, sem þú elskaðir.“
Svo stamaði hann út úr sér með erfiðismunum: „Og þá
er litli drengurinn minn, blessaður litli drengurinn minn---?
Ég er ekki-----------. Það er skurðlæknirinn, sem er faðii’
hans!“
Svo féll hann máttvana með útrétta arma ofan á slag-
hörpuna. Hinn sterklegi líkami hans lá eins og flak í rúst-
um hamingju hans. Hann var eins og aumkvunarleg beina-
grind á að sjá, þar sem hann hvíldi á slaghörpunni með lík-
kistusvipnum, sem leikið hafði hann svo grálega og gein
nú við honum eins og dimm og kuldaleg gröf.
# * *
Ég flýði á inniskónum hans út í regnið og myrkrið. — —
Á morgun skal ég drekka, eins og ég hef áður drukkið mest.
Hvað ætli morgundagurinn beri svo annars í skauti sínu?
Sv. S. þýddi.
[Með alþjóða-einkarétti. — Öll réttindi áskilin].