Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 36

188
SLAGHARPAN
eimreibin
andi! Víst ertu lifandi! Reyndu að þrauka, þangað til ég get
komið þér burt héðan.“
Ég hlýt að hafa misst meðvitundina aftur, meðan hann
var að berjast við að taka mig á bak sér. Því ég mundi
ekkert, unz ég vaknaði upp við það, að ég lá þversum ofan
á líkama hans. Ég mun hafa hrokkið upp af dvalanum um
leið og hann féll. Við lágum hjá framvarðarstöð í fremstu
víglínu. Hann hafði borið mig þangað, áður en hann féll.
Og nú lá hann þarna með kúlu í gegnum kviðinn.
Við vorum báðir fluttir á sama spítalann, höfðum báðir
sömu læknana, sömu hjúkrunarkonurnar, notuðum báðir
sama kveikjarann til að kveikja í fyrsta vindlingnum, sem
við fengum eftir að afturbatinn hófst.
# # #
„Farðu varlega. Það er bratt upp að húsinu. Ég skal opna
hliðið.“
Dyralugtin lýsti okkur upp tröppurnar, og þegar ég kom
inn fyrir, mætti okkur ylur og hlýja hússins, sem var búið
viðhöfn og þægindum. Gamall þjónn tók á móti okkur í
fordyrinu og hjálpaði okkur úr yfirhöfnunum.
„Þið eruð holdvotir, herrar mínir!“
„Eins og hundar af sundi, fvar. Líttu á þennan gest, sem
ég kem með heim til kvöldverðar. Kannastu nokkuð við
hann? Gáðu nú vel að.“
„Já, herra, en------.“
„O — þú hlýtur að kannast við hann. Er það ekki?“
Það var auðséð á andliti gamla mannsins, að hann reyndi
að koma mér fyrir sig. Hann starði á mig og sagði loks
hikandi: „Er það — er það ekki yðar „tryggi vin“, herra?“
Ég greip fram í og sagði: „Bravó, fvar, þú átt kollgátuna
og kannast við mig, þó að ég hafi breytzt.“
„Þér hafið ekki breytzt svo mjög, herra, þó að langt sé,
síðan ég sá yður síðast, og það gleður mig mjög að sjá
yður aftur.“ Svo sneri hann sér að húsbónda sínum og sagði:
„Ég hafði næstum gleymt að spyrja, hvernig frúnni líður
og syninum okkar litla?“