Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 43

EIMREIÐIN
SLAGHARPAN
195
Lúðvík tók að raula undir, eins og hann gerði áður, er
ég lék gömlu lögin okkar. Við rauluðum báðir með hálf-
°pnum munni. En ég er viss um það nú, að hann var aðeins
að reyna að blekkja mig. Hann kannaðist við lagið eins vel
°g ég. Því allt í einu heyrði ég hann syngja einan:
Um ástarinnar myrkvið muni fer ....
Ég hætti að spila, en hann sló á öxl mér og sagði í æst-
um róm:
„Haltu áfram að spila, Andrés.“
Ég fann, hvernig tíður andardráttur hans lék um hár mitt,
ég fann hann um fingur mér, sem flugu yfir nóturnar á
hljóðfærinu.
„Haltu áfram! Heyrirðu ekki! Haltu áfram að spila! Ég
skipa þér að halda áfram!
Hann hvíldi svo þungt á herðum mér, að ég kiknaði og
varð að beygja mig yfir nóturnar. Rödd hans var orðin hás,
draugaleg. Aftur og aftur endurtók hann viðlagið, svo sem
til staðfestu grun sínum, dyljandi kveinstafi sálar sinnar í
flóði tónanna. Smám saman rann upp fyrir mér sannleikur-
inn, kaldur og miskunnarlaus.
í hræðilegri örvæntingu hrópaði hinn þjáði vinur minn
UPP yfir sig:
-----og mænir sljór i tálgryfju þess liðna.
„Nafnið á valzinum er „Söngur til Fanchon“, er það ekki?
Éanchon er sama og Francoise--------María Francoise! Hún
söng hann svo oft-------.“
Flao riðaði við, og honum lá við falli. Líkamsþungi hans
lá á herðum mér eins og farg.
„Spilaðu, fyrir guðs skuld, spilaðu! Þú mátt ekki hætta!
Ég verð að vita vissu mína! Verð að komast til botns í þessu,
hvað sem það kostar!“
-------Hann danzar sem á glóðum. Glatað líf------
„Það er María Francoise. Hún er lygari?---------Lygari!“
gín Iwnum við í tálgryfju þess liðna.