Eimreiðin - 01.07.1954, Qupperneq 53

EIMItEIÐIN
ÓLAFUR 1 HVALLÁTRUM
205
með Ólafi og verzluninni, þegar sýnt var, að hann lét hvergi
undan síga, en reynt, að hann myndi stýra meiri viðskiptum
eu sjálfs sín eingöngu, ef til baráttu drægi.
Ölafur Bergsveinsson var athafnamaður mikill í búskap sín-
um og fór bæði af hyggindum og kappi fram. Hann bætti jörð
sina svo að húsum og túnum, að hvergi var eins þar nærlendis.
Sama far gerði hann sér um að bæta bústofn sinn, og skaraði
þar einnig fram úr, svo að landfleygt varð. Jafnframt búskapn-
um vann hann jafnan mikið að bátasmíði og byggði sér smíða-
hús mikið og vöruskemmu niður við lendinguna í Hvallátrum.
Var hann hamhleypa til verka, en jafnframt ákaflega vand-
virkur. Svo voru bátar hans vel felldir, að þeir eyddust upp,
au þess að leki kæmi að þeim, og allt var það traust, er hann
smíðaði. Hann var mjög kröfuharður um alla vandvirkni, og
ekki fátítt, að hann léti vinna störf upp aftur, ef honum þóttu
þau ekki svo af hendi leyst, að við mætti hlýta, en þar mátti
engu út af bregða. Sama máli gegndi um alla vöruvöndun, og
var Ólafur um hana efalaust í allra fremstu röð sinna samtíma-
nianna. Jafnan hafði hann fjölmennt á búi sinu, hélt mjög til
starfa og lét nytja jörðina út í æsar.
Ólafur í Hvallátrum var smekkvís og hagsýnn í öllum störf-
urn sínum og verkstjóri með ágætum. Mátti um hann segja,
að hann var hagur á allt það, er hann tók höndum til, og
hafði hinar beztu forsagnir á öllu, er gera skyldi. Fram á
síðustu ár bar hann skýrt og ótvírætt mót hinna breiðfirzku
sveitarhöfðingja í fornum stíl, lundin næsta rík og stórbrotin,
gat verið nokkuð óþjál, og væri það nokkuð, er að Ólafi mátti
nreð sönnu finna, myndi ég telja það helzt, að hún hafi aldrei
verið tamin til fulls. Skilningurinn var skarpur, skoðanir hans
fastmótaðar og ákveðnar. Hélt hann því æði fast á máli sínu,
hver sem í hlut átti, á meðan til entist, og það svo, að sumum
fannst á stundum, að nærri stappaði óbilgirni. Ég sá þess einu
sinni vott, hvernig rík lund Ólafs annars vegar og brigðulaus
gestrisni hans hins vegar háðu skemmtilegt einvígi í hugskoti
hans. Sú er saga til þess, er nú skal greina:
Ólafi var að sjálfsögðu fast í hendi um stjórnmálaskoðanir
sínar, sem annað, er hann taldi rétt vera, og var engin aufúsa
á þeim mönnum, sem hann taldi flokki sinum og málstað til