Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 55

kimreiðin
ÖLAFUR 1 HVALLÁTRUM
207
laust til sekta, hver sem hlut átti að máli, en greiddi þá stund-
lun sjálfur sektina í tómi, ef fátæklingur átti í hlut.
Hjálpsemi Ólafs, höfðingslund og hollráðum var við brugðið,
enda drengskaparmaður óbrigðull í hverri raun. Enginn nauð-
leitarmaður fór synjandi af fundi hans, og hver greiði var
gleymdur um leið og hann var látinn af hendi. Mátti svo að
°rði kveða, að hann mætti ekkert aumt vita í nánd sér. Var
það ekki ótítt, er hann frétti slysfarir eða önnur vandræði, að
hann ýtti báti sínum og heimsækti aðstandendur til þess að
hjóða þá hjálp, er hann mætti veita. Og aldrei þurfti að efa,
að stórmannlega var á tekið, þar sem Ólafur veitti liðsinni.
En þó gat stundum brugðið fyrir glettni í slíkum tiltekjum
hans, og virtist hún þó að jafnaði ekki liggja ofan á hjá þessum
stórbrotna alvöru- og athafnamanni. Skal ein saga til þess sögð
hér til gamans.
Kristján hét maður, venjulega nefndur Kitti. Hann var al-
kunnur fyrir betl og sníkjur, og bar sig vesældarlega að klæðum
°g háttum, svo að frekar yrði honum vikið einhverju. Var volæði
hans þó að kunnugra manna sögn uppgerð, því að i raun réttri
kæmist hann sæmilega af. Kristján var af góðu bergi brotinn
°g óheimskur, en vesalmenni.
Eitt sinn sem oftar kom Kristján í Hvallátur. Svo stóð á
þar, að Ólafur var að slátra kú, og þóttist Kristján sækja heldur
en ekki vel að. Bað hann Ólaf að gefa sér innmatinn úr kúnni.
Ölafur varð orðalaust við þeim tilmælum og léði Kitta ílát undir
slátrið. Þegar báturinn, sem Kristján var með, er kominn spöl-
korn frá landi, snýr hann aftur. Kristján fer á land, hleypur
á fund Ólafs og segir við hann: „Hvernig er það, Ólafur minn,
eiga fæturnir ekki að fylgja slátrinu?“ Ólafur svarar: „Jú, karl
minn, þegar keypt er svona innan úr stórgripum, eiga fæt-
Urnir alltaf að fylgja með og hausinn líka, karl minn. Farið,
drengir, og náið í hausinn og lappirnar af kúnni og fáið hon-
um Kitta það.“
Ólafur var, eins og áður segir, ákafamaður mikill í skapi,
en nærgætinn og ástúðlegur, dýravinur og barnavinur mikill.
Svo sýnt var honum um að hæna að sér dýr, að æðarkollur
verptu í Hvallátrum alveg heima við bæjarhúsin, og hef ég