Eimreiðin - 01.01.1957, Page 25

HÖRPUSÁLMUR
9
Og grœddu, Harpa, gráa sinuhaga.
Lát gerast mikil undur nœstu daga,
og rætast vorsins ástarœvintýri —
gef ungum stelk i mýri
fyrsta tœkifœri — —.
(Ég yndi öllum stundum
úti á fifusundum,
ef vaðfugl ég væri).
Og láttu, Harpa, hnattasundin blána
og helltu peirra djásnum niðri ána,
svo aftur verði urriði og bleikja
ör til sumarleikja
og gnýflúða göngul-----.
Ó, gefðu gullna bröndu
góðum dre?ig á öngul
— þá beztu úr Blöndu.
Og sunnanvindar, sumarbjöllum hringið,
ó, setjið nýja strengi á gamla lyngið.
En strjúkið blítt um holt og fifuflóa,
um ferginstjarnir, móa,
reyrmjúka, raka, —
svo verði að ástaróði
hver einstök staka
i lóunnar Ijóði------.