Eimreiðin - 01.01.1957, Síða 59

VEGIR GUÐS ERU ÓRANNSAKANLEGIR
43
við glaðzt af því, að hann hefur endurheimt drenginn sinn.
Hann fékk Ásbjörn til sín í vor eins og hann vonaði.
Hrengurinn leit upp. Röddin var svo þehnjúk og hlý.
Öryggi 0g friður læstist um hnokkann, er stóð við fang fóstra
síns. — Það var þögn.----Þeir ræsktu sig, og það var strok-
ið fingrum um vanga. Svo leiddust þeir heim bæjarhólinn,
tveir menn á kyrrum aftni.
Sólin var að setjast bak við Ófæruklakka og varpaði rauðu
skini yfir glampandi flár og svelluð höllin. Það var útlit i\iit
frost með kvöldinu.
Aldarþriðjungur er liðinn. Bárin og Kverkin eru báðar í
eyði. í dalnum býr eitthvert fólk ennþá, en ég þekki það ekki.
Nú tínir enginn á Bárarfjörum hörpudisk eða gimburskeljai
til þess að færa litlunr dreng, sem heima á frammi í dalkveik-
inni, og nú er enginn lengur til að bjarga fé nágrannans af
flæðiskerjum á Bárarflösum, — en kannski eru nágrannarmr
Hka fluttir á brott. Ekki varð ég bóndi í Kverk. Eg íói á
,flæking, þegar fóstri minn dó, fermingarvorið mitt, og það
er langt síðan ég hef komið heim í Austurdal. Vafalaust reka
Austurdalsbændurnir geldfé sitt ennþá fram í Sandabrot í
biiðju vikunni, en það heyrist ekki framar suðuhljóð í katl-
ittum í Kverk, og bráðum gleymist, að þar var búið.
Og hver veit þó?
Stundum kemur það fyrir, þegar fyrsta lóan er komin og
ioysa tekur snjóa úr Austurdal, að mér þykir sem ég eigi
úrengjunum þá skuld ógoldna, að þeir fái að standa í spoi-
unum mínum á Náttmálaklöppinni í Kverkartúnb og fylgjast
nteð eltingaleik skýjanna á leið sinni norður yfir dalinn, út
í hafsauga. — Á klöppinni, þar sem ég stóð forðum í fangi
fóstra míns, er ég fann fyrsta aðdragandann að þeim óbifan-
iegu rökum til huggunar mannlegri sorg, — að guðs vegir eru
órannsakanlegir.