Eimreiðin - 01.01.1957, Síða 78

62
EIMREIÐIN
oftar en tvisvar á ári í kaupstað, vor og haust. Á vorin var
gaman að sitja niðri í nesi og hitta karlana og fólkið, er það
kom úr kaupstaðnum. Okkur var þó bannað þetta, voru taldar
sníkjur, — en sannleikurinn var sá, að sjaldan gaf fólkið
krökkum neitt, þótt það hitti þá við veginn. En mér þótti
gaman að sitja á melnum ofan við göturnar, sjá lestirnar síga
fram hjá, heyra fólkið spjalla saman, hlæja og syngja í vor-
blíðunni. Eg þurfti ekkert að sníkja, hafði nægta nóg af öllu
heima, enda hef alla ævi verið frábitinn því að þiggja veizlur
af öðrum. Sennilega eru það áhrif frá föðurgarði, að ég hef
megna óbeit á eyðslusemi og veizluhöldum ríkis og bæjar nú
á tímum og skil ekki þá mörgu menn, sem stöðugt eru á
snöpum eftir þessum illa fengnu kræsingum. Þessi ósiður
virðist stöðugt fara í vöxt, og þyrfti nú fátt frekar en að fá
sparsama og hófsama stjórnendur hér á landi. Ég tel veizlu-
höld liins opinbera oft stappa nærri óráðvendni og á bágt
með að skilja þá heiðursmenn, sem fyrir þeirri bruðlan
stunda. Mun þetta og almenningsálit — nú orðið. Það er þýð-
ingarlaust valdhöfum að predika sparsemi, en ganga svo á und-
an öðrum í eyðslusemi. Ég get þessa hér, af því að þannig
var sá andi, sem mér var innrættur á æskuárum. Var og æðsti
maður landsins, Magnús landshöfðingi Stephensen, mjög til
fyrirmyndar í reglusemi og sparsemi, en þetta breyttist fljótt
eftir hans valdadaga.
Mjög var þó gestrisni mikil og hjálpsemi manna á meðal í
Lýtingsstaðahreppi á þeim árum, er ég var á Mælifelli. Var
þar mikið mannvel og margt bjargálna manna, en sumir vel
efnaðir. Auðugastur þar í sveit var Jóhann Pétursson á Brúna-
stöðum. Hann var kominn um sextugt, er ég man fyrst eftir,
var hreppstjóri og meðhjálpari. Hann átti nokkrar jarðir, þai'
á meðal Reyki í Tungusveit. Þeir faðir minn og Jóhann voru
góðir vinir, og taldi faðir minn Jóhann merkan mann. Man
ég það, að Jóhann lánaði föður mínum peninga eitt sinn um
stund, gegn vægum vöxtum. Einu sinni gaf hann mér 5 krón-
ur, er ég færði honum góð tíðindi, og var það mikið fé á
þeim tímum. Annar efnaður bóndi var Björn á Sveinsstöðum,
af Svaðastaðaætt. Ólafur Briem á Álfgeirsvöllum var sveitar-
höfðingi, alþingismaður, sýslunefndarmaður o. fl. Var heimil'