Eimreiðin - 01.01.1957, Síða 81

ÚR FREMRIBYGGÐ OG TUNGUSVEIT 65
þai gestkomandi, er hann veiktist. Var læknir (Sigurður
Pálsson) sóttur — og gerði hann holskurð á honum, en Eyjólf-
ui dó á 3. eða 4. degi eftir skurðinn. Var það á annað í jólum
anð 1897 (26. des.). Eyjólfur var söngmaður ágætur, glaður í
und og hinn merkasti maður. Systir hans var frú Björg
Binarsdóttir, seinni kona séra Hjörleifs Einarssonar á Undir-
felli.
Farið var að líða á daginn, er við héldum loks af stað frá
Glaumbæ. — Skammt fyrir sunnan Reynistað náði okk-
Ul hópur manna. Meðal þeirra var Konráð Magnússon á
^atni, föðurbróðir minn. Reið liann gráum hesti stórum og
fallegum, er Starri hét. Faðir minn reið Herði sínum, rauð-
Uni klárhesti, viljugum og hinum léttasta grip, en hann lærði
aldrei að skeiða, en tölti vel. Móðir mín reið hesti, er Móri
J^ét, þægilegur reiðhestur og traustur. Ég held, að ég hafi rið-
|ð Brúnku; hún var reiðhestur minn fram til 10 ára aldurs,
þ°tt oft kæmi ég öðrum og viljugri hestum á bak.
Eg man það enn, að sagt var, er við fórum fram hjá Reyni-
stað, að það væri bezta jörðin í sýslunni. Eftir það, ætíð síð-
an; llef ég borið hina mestu virðingu fyrir þeim stað og fyrir
þeim, er þar hafa búið. Þá bjó þar Sigurður Jónsson, Halls-
sonar prófasts, og kona hans Sigríður Jónsdóttir af Djúpadals-
‘ett- En í Djúpadal í Blönduhlíð mun sama ættin hafa búið
lengst á sömu jörð í Skagafirði mann fram af manni. Ég hef
°ft komið að Reynistað fyrr og síðar og ætíð verið gripinn af
líátíðlegri virðingu á þessu forna og nýja höfuðbóli. — En í
þetta sinn komum við ekki heim að staðnum, því farið var að
Jíða á daginn og kippkorn eftir út í kaupstaðinn. Var nú rið-
ið greitt fram hjá Hafsteinsstöðum, Glæsibæ og Vík. Nú blasti
sjorinn við og eyjarnar, Drangey og Málmey, og svo Þórðar-
höfði. Ég var eins og í leiðslu að horfa á hafið, hið ógnstóra
haf, blátt og blikandi í sólskini hásumarsins. Ég hafði aðeins
seð það áður af hæðunum fyrir ofan Mælifell, eins og bláa
lond í órafjarlægð. Nú átti ég bráðum að komast alveg að
N- Hvílíkt ævintýri!
Og allt í einu blasti staðurinn við, gul, gi'á og græn hús eða
muð, allir litir, liús við hús undir bröttum malarbakka, Krók-
111 inn. Ég lield, að þar hafi þá búið hátt á þriðja hundrað