Eimreiðin - 01.01.1957, Síða 86

70
EIMREIÐIN
svip, þegar minnzt er á skírlífi.
Enda þótt það muni á engan hátt
draga úr gildi eða gæðum þeirra
verka, sem þessir höfundar láta frá
sér fara, finnast þó eflaust þeir les-
endur, sem þurfa nokkurn tíma til
þess að venjast hinu nælonkennda
gegnsæi skáldsagna þeirra.
Sagan gerist í flæmskum smábæ.
Aðalpersónan er ung stúlka, innan
við tvítugt, Héléne að nafni, sem
höfundurinn gerir að sögumanni
sínum. Faðir Héléne er sæmilega
efnaður ekkjumaður, er tekur upp
á því að kvænast Tamöru, sem er
nokkrum árum eldri en dóttir hans,
en áður höfðu þær verið vinkonur
og átt í einhverjum ástarbrellum
saman. Fyrri vinátta þeirra snýst
nú upp í fæð og hatur Héléne á
núverandi stjúpmóður sinni. Faðir
stúlkunnar hefur mikinn hug á að
verða borgarstjóri, og hin unga
kona hans styður liann ótrautt í
þeirri ráðagerð. Eitt af því, sem
hann gerir til þess að vinna hylli
borgaranna, er að fá leikstjóra frá
París, Jean Delfau að nafni, til þess
að koma og setja á svið gamanleik
til ánægju fyrir íbúana. Þessi heims-
borgari frá París, sem síðar reynist
þó ekkert nema uppskafningur,
liefur mikið orð á sér fyrir kven-
hylli, og brátt tekst hin bezta vin-
átta milli hans og hinnar tilvon-
andi borgarstjórafrúar. Héléne
verður þessa auðvitað brátt áskynja
og hugsar sér að koma fram hefnd-
um á Tamöru meðþvíaðvinnasjálf
ástir leikstjórans frá París, en fletta
jafnframt ofan af upploginni frægð
og snilli hans. Hinni ungu, fögru
stúlku tekst þetta auðvitað. Hún
og Jean Delfau fara saman á dans-
leik í gistihúsi í nágrenninu, en
síðan tekur hann þar á leigu her-
bergi handa þeim. Þar eru glugga-
tjöld og rekkjuvoðir allar rauðar
að lit. Þetta er því nefnt Rauða her-
bergið, og af því dregur bókin
nafn.
Héléne hefur tekizt áform sitt,
en aðeins með því að falla sjálf í
eins konar gildru, því að hún kemst
ekki hjá því að verða ástmey Jean
Delfaus. Hún finnur, að hún er að
verða ástfangin, fórnardýr róman-
tískrar ástar, en gerir uppreisn
gegn þeirri ástríðu, og í og með til
til þess að hefna sín á Jean og
sjálfri sér gefur hún sig á vald
Stanis, sem er að vísu fríður og
myndarlegur, en lifir á örlæti þeirr-
ar konu, sem fengið hefur það orð
á sig að vera Messalína bæjarins.
Francoise Mallet-Joris sér mann-
legt eðli, ástríður þess og ástir, í
gegnum sterkt stækkunargler og
segir skýrt og skorinort: „Þetta er
það, sem ég sé, þannig lítur lífið
út í mínum augum, svona eru
ástríður okkar mannanna, þetta eru
afleiðingarnar af gjörðum okkar."
Hún minnir áþreifanlega á hina
flæmsku málara cndurreisnarinnai',
sem lýstu náttúrunni og umhverf-
inu af mestu nákvæmni og raun-
sæi. Frásagnarstíll hennar er mjög
ör, en þó skarpmótaður, og hafa
sumir gagnrýnendur líkt ritsnilld
hennar við verk snillingsins Balzacs
og spá henni mikilli framtíð sem
skáldsagnahöfundi.
Þórðicr Einarsson■