Eimreiðin - 01.10.1957, Blaðsíða 9

EIMREIÐIN
Okt. — des.
1957
LXIII. ár
4. hefti
1807 16. nóvember 1957
Jónas Hallárímsson
e£tir Finnboga Guðmundsson.
Næst jörðinni, sem vér göngum á, er ekkert oss jafnnáið
°g andrúmsloftið. Það leikur um oss, vér hrærumst í því,
öndum því að oss, sækjum til þess líf og þrótt. Á loftinu verð-
um vér aldrei leiðir vegna þeirrar einföldu ástæðu, að vér
l°rgum ekki nema nægju vorri af því. Loks er það svo guðs-
gefið, að vér þurfum ekki neitt fyrir því að hafa. En í þessu
öllu leynist sú hætta, að vér metum það og þökkum ekki
ávallt sem skyldi, skynjum einungis óljóst, hvert lán oss er í
rauninni léð.
Et- því ekki nokkuð líkt farið um Jónas Hallgrímsson?
Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur —
Þið þekkið fold með blíðri brá —
Enginn grætur íslending —
Værum vér svipt Jónasi Hallgrímssyni og allri vitund um
liann, mundi oss ekki þykja sem tekið væri fyrir kverkarnar
á oss?
Ekkert íslenzkt skáld hefur runnið þjóð sinni svo í merg
°g bein sem Jónas, enginn verið eins kallaður til að tala máli
bennar. Orðum Rósaknúts í ávarpi hans til ættjarðarinnar
(í kafla þeim úr Ferðamyndum (Reisebilder) Heines, er Jónas
Þýddi og birti í Fjölni 1835) fáum vér snúið beint upp á
Þýðandann sjálfan: „Geti ég ekki frelsað þig, ætla ég að
Irimnsta kosti að hugga þig. Þú verður að hafa einhvern hjá