Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 48

280
EIMREIÐIN
ur þér til hugar, að við Magnús Magnússon opnum konjaks-
flösku með berum krumlunum?"
Og konan kemur með tappatogarann, hverfur aftur fram í
eldhúsið og sezt með prjónana sína á kollótta stólinn.
Gunnar Br. Sigmundsson dregur tappann úr flöskunni og
hellir í bollana, og svipur hans er slíkur, að hæfa mundi
hverri meiri háttar launvígslu.
„Guðaveigar, sem lífga sálaryl, eins og sá mikli biskup, séra
Jón Vídalín segir,“ mælti Gunnar og blandaði drykkinn.
„Drekk þú, Magnús Magnússon. Ólíklegt þykir mér, að þú
eigir eftir að hitta fyrir nokkurn þann mann, er býður þér
slíkar guðaveigar."
Gunnar ber bollann að vörum sér, hægt og virðulega eins
og við á, þegar menn drekka guðaveigar. Sýpur á og ætlar að
mæla nokkur orð. En af því verður þó ekki, honum verður
orðfall, þegar hann sér þá aðferð, sem Magnús Magnússon
notar við að drekka guðaveigar, — þegar hann sér hann renna
úr bollanum í einum teyg eins og um óvalinn fjósalanda væri
að ræða. Þetta eru helgispjöll, og Gunnar skilur ekkert í
þeirri linkind, er hann sýnir þessum ótínda ræfli. Víst ætti
hann skilið að vera rekinn á dyr, en í nótt hefur Gunnar ekki
skap til slíkra stórræða. Og fyrr en hann sjálfan varir, hefur
hann tæmt bollann í einum teyg og fyllt þá báða aftur.
Þeir drekka. Þegjandi. Gunnar imprar ekki einu sinni á
því, að liann hafi í hyggju að flytja bæn eða stutta ræðu, og
Mangi gerir hvorki að bölva né klæmast. Einkennilegt, hvað
þeir geta verið hljóðlátir. Ef allt væri með felldu, mundu þeir
báðir vera orðnir slompfullir og Gunnar Br. Sigmundsson
mundi vera staðinn upp til þess að mæla nokkur orð fyriv
minni bæjarins, flokksins eða skaparans. Mangi mehe drekk-
ur og hugleiðir það eitt, að sennilega muni sér aldrei framar
takast að drekka sig fullan.
Þeir drekka. Að lokum unir Gunnar ekki lengur þessari
deyfð, og hann grípur til þess úrræðis, sem jafnan hefur reynzt
honum bezt, jregar eitthvað hefur á bjátað. Hann tekur að segja
frá. Það var nú fyrst og fremst þetta starf, sem beið hans fyrir
sunnan. I raun réttri mátti kalla það embætti. Því fylg^1
nefnilega ótrúlega mikil ábyrgð. Hver, sem hafði slíkt starf